Ύβρεις, απειλές, έπαρση-Δεν ξέχασαν τίποτε, δεν έμαθαν τίποτε οι κομμουνιστές του Λιτοχώρου;

Αντώνη Ι. Ζαρκανέλα
π. Γενικού Διευθυντή Ανάπτυξης
της Νομαρχίας Θεσσαλονίκης.
Όπως κάθε χρόνο έτσι και φέτος πραγματοποιήθηκε στο Λιτόχωρο, από τον Σύνδεσμο Αποστράτων Σωμάτων Ασφαλείας ν. Πιερίας με τη συμμετοχή μεγάλου αριθμού άλλων οργανώσεων από ολόκληρη την Ελλάδα και πλήθους κόσμου, το ετήσιο μνημόσυνο της επίθεσης ένοπλων κομμουνιστών στο Λιτόχωρο. Η επίθεση αυτή σημειώθηκε το βράδυ της 30ης Μαρτίου 1946 προς ξημερώματα Κυριακής 31ης Μαρτίου 1946, ημέ
Στα γραφεία του Σταθμού Χωροφυλακής Λιτοχώρου στρατωνίστηκε δεκαμελές απόσπασμα του Στρατού που είχε φθάσει δυο-τρεις ημέρες πριν και στο ενοικιασμένο κτίριο στρατωνίζονταν οι 10 χωροφύλακες οι οποίοι είχαν φθάσει πεζοί το  απόγευμα της ίδιας ημέρας από την Κατερίνη.
ρας Εθνικών Εκλογών, από ομάδα ένοπλων κομμουνιστών εναντίον του Αστυνομικού Τμήματος Λιτοχώρου, το οποίο συστεγάζονταν στον πρώτο όροφο του ίδιου κτιρίου με την Κοινότητα Λιτοχώρου η οποία στεγάζονταν στο υπερυψωμένο ισόγειο και, εναντίον ενοικιασμένου κτιρίου στο οποίο είχε καταλύσει το Μεταβατικό Απόσπασμα Χωροφυλακής με δέκα χωροφύλακες.

          Μετά την επιμνημόσυνη Δέηση στον Ιερό Ναό του Αγίου Νικολάου Λιτοχώρου έγινε, παρουσία πλήθους κόσμου από την Πιερία αλλά και από πολλά μέρη της Ελλάδος, η καθιερωμένη τελετή με κατάνυξη, σεβασμό, συγκίνηση. Οι παρευρισκόμενοι αφού απότισαν τη δέουσα τιμή στους ταπεινούς, πλην ένδοξους νεκρούς του καθήκοντος, αναχώρησαν, όπως κάθε χρόνο, για το ταξίδι της επιστροφής.

          Φέτος υπήρξε μία νευρικότητα από το τοπικό γραφείο της ΠΕΑΕΑ (Πανελλήνια Ένωση Αγωνιστών Εθνικής Αντίστασης) η οποία αναρμοδίως επιτέθηκε με ένα φέιγ-βολάν-λίβελλο εναντίον των  οργανωτών της εκδήλωσης και μιλώντας με έπαρση εκ μέρους «όλων» υποτίθεται των Λιτοχωριτών, υπέδειξε στους οργανωτές τι πρέπει να κάνουν, πού και πώς να γίνεται η εκδήλωση απειλώντας μάλιστα ότι την επόμενη φορά θα τους πάρουν όλους με τα «παλούκια»…. Τις επόμενες ημέρες θα δούμε αν η κεντρική Διοίκηση της ΠΕΑΕΑ συμφωνεί με το περιεχόμενο αλλά και το ύφος αυτής της λιβέλλου. Σε κάθε περίπτωση θεωρούμε ότι αναρμοδίως η τοπική ΠΕΑΕΑ παρεμβαίνει και μάλιστα απειλώντας εκ του ασφαλούς(;) καθώς ο τίτλος του αντιστασιακού που τους απένειμε, έστω και καθυστερημένα, η Πατρίδα, με βάση τις διατάξεις του νόμου 1283/1982, αφορά σύμφωνα με το άρθρο 3, το χρονικό διάστημα, Απρίλιος 1941 έως Οκτώβριος-Νοέμβριος 1944, από την ημέρα, δηλαδή, εισόδου των κατακτητών μέχρι την ημέρα αποχώρησης και του τελευταίου στρατιώτη του κατακτητή από τη χώρα. Η επίθεση, όμως στο Λιτόχωρο έγινε ενάμιση χρόνο μετά την αποχώρηση των γερμανικών στρατευμάτων κατοχής και επομένως ο τίτλος του αντιστασιακού δεν καλύπτεται από τον νόμο αυτόν. Από εκεί και πέρα, αν αντιστασιακοί με την έννοια του παραπάνω νόμου, μετά την αποχώρηση των Γερμανών κατακτητών σήκωσαν τα όπλα και εναντίον του Ελληνικού Κράτους, αυτό, με βάση τους νόμους που ίσχυαν τότε και ισχύουν και σήμερα και στη χώρα μας αλλά και σε όλες ανεξαιρέτως τις χώρες, δεν λέγεται «αντίσταση» Στάση-εξέγερση-«επανάσταση» κατά της Αρχής, ως ένοπλη προσπάθεια αλλαγής του καθεστώτος, αφαίρεσης εθνικών εδαφών κλπ. Και τέτοιου είδους πράξεις τιμωρούνται με βαρύτατες ποινές παντού, σε οποιαδήποτε ΠΑΤΡΙΔΑ και αδιαφόρως κοινωνικο-οικονομικού συστήματος (καπιταλι-στική, σοσιαλιστική, κομμουνιστική).

          Το τοπικό παράρτημα της ΠΕΑΕΑ φαίνεται ότι κάνει και κάτι πολύ χειρότερο. Σκοπίμως παραποιεί και τον νόμο 1863/1989 «Περί Άρσεως των Συνεπειών του Εμφυλίου Πολέμου» (ΦΕΚ 204Α/18-9-1989) λέγοντας ότι το Μνημόσυνο αυτό τον παραβαίνει. Με τα ψέματα ξεσηκώνει τον κόσμο του και διάφορα «παπαγαλάκια» που δογματικά αποφαίνονται ότι «..υπάρχει παράβαση. Τέρμα. Τελεία και παύλα(!!)». Σκόπιμα ή από άγνοια το αποτέλεσμα είναι πως το τοπικό παράρτημα κάνει ό,τι περνάει από το χέρι του για να συντηρεί την άγνοια και τον σκοταδισμό. Δεν μπορεί να μην γνωρίζουν ότι στόχος του νόμου αυτού ήταν να δοθεί κάποια σύνταξη, επίδομα, βοήθημα στους επιστρέφοντες, από την αυτόβουλη εξορία, κομμουνιστές από τις χώρες του κομμουνιστικού «παραδείσου», γιατί η μεταφορά από αυτές «ασφαλιστικών δικαιωμάτων» ακόμη και όταν ήταν δυνατή, ήταν, απλώς, ψίχουλα. Και όχι βέβαια να νομιμοποιηθεί η Στάση.

          Στην τότε συγκυβέρνηση, η Νέα Δημοκρατία συμφώνησε για τη θεσμική, διά νόμου, οικονομική στήριξη των ανθρώπων που επέστρεφαν από τους «κομμουνιστικούς παραδείσους» «με άδεια χέρια». Και καλά έκανε ως προς αυτό. Όμως, φαίνεται πως έπεσε στην «παγίδα» της Αριστεράς και δέχθηκε, προς στιγμήν, την εξομοίωση του Στρατιώτη της έννομης τάξης και του Κράτους που είχε εντολή να συντρίψει τη Στάση, με τον ένοπλο στασιαστή ή «επαναστάτη» όπως αρέσκονται να αυτοαποκαλούνται οι της άλλης πλευράς που ήθελαν να καταργήσουν το υπάρχον εκείνη την εποχή Κράτος. Και να ταυτίσουν τον Στρατιώτη του Κράτους με τον παράνομο ένοπλο του «ιδιωτικού στρατού του ΚΚΕ» όπως αποκαλούσε ο Γεώργιος Παπανδρέου τον ΕΛΑΣ από το 1944, ακόμη. Εν πάση περιπτώσει, ο νόμος αυτός υπάρχει -τα πλήρη στοιχεία του υπάρχουν παραπάνω. Καλά θα κάνουν να τον διαβάσουν κάποιοι... Δεν λέει πουθενά και δεν αναφέρεται με οποιονδήποτε τρόπο στα ανερμάτιστα και «χαζά» που λέει το εμπαθές, ψευδές και κακόβουλο φέιγ-βολάν και διαδίδουν τα «παπαγαλάκια» του.

Όσο για τις «συμβουλές» και τις «υποδείξεις» για το πώς τιμώνται οι νεκροί, ήταν περιττές και δείχνουν έπαρση που δεν ταιριάζουν σε ηττημένους.. Σε κάθε περίπτωση, τιμώνται πρωτίστως στον τόπο της θυσίας με τις απαιτούμενες τιμές από τους συναδέλφους, συγγενείς, φίλους και στο χωριό τους από τους οικείους πάντοτε.

           Όμως για να μην έχετε αυτό το άγχος, θα πρότεινα κύριοι της ΠΕΑΕΑ Λιτοχώρου κάτι πολύ απλό. Τη μία Κυριακή να τιμώνται οι νεκροί που έπεσαν για την Πατρίδα που τίμησαν με τη ζωή τους τις υπηρεσιακές εντολές  και την άλλη Κυριακή να τιμάει η ΠΕΑΕΑ εκείνους τους Θύτες, που τους σκότωσαν,  με εντολή του κόμματος…