Επιστροφή στα πέτρινα χρόνια - Μια άποψη του Σάββα Εγγονίδη

«Η Εθνική Ελλάδος χαμένη στο χαβαλέ και την νοοτροπία»
Ήμουν 10 ετών όταν έπαιζα ποδόσφαιρο με φίλους στη Δημαρχία Κατερίνης, εκείνο το απόγευμα του καλοκαιριού του 2004.
Η πρεμιέρα του Euro 2004 ήταν έτοιμη να ξεκινήσει. Αφήνουμε το παιχνίδι για λίγο και καθόμαστε με τα παιδιά, για να δούμε τον αγώνα της εθνικής.

Δεν άργησε και πολύ το 1ο γκολ. Είχαν περάσει μόλις 7 λεπτά, όταν ο Καραγκούνης σούταρε έξω από τη μεγάλη περιοχή και τίναξε τα δίχτυα του Ricardo για να κάνει το 0-1 μέσα στη Πορτογαλία.

Εντάξει τι να λέμε, φωνές, χαμός, χαρά και ευχάριστη (υπάρχει και η δύσκολη φυσικά) τρέλα, τα γνωστά συναισθήματα που σου προσφέρει το ποδόσφαιρο. Στο ημίχρονο κλασσικά τα αφήναμε όλα, οι 2 καλύτεροι πατώντας ο ένας τον άλλον για να δούμε ποιος θα διαλέξει πρώτος παίχτη, κάναμε 2 θεωρητικά "εστίες" και ένα δικό μας παιχνίδι ήταν έτοιμο ξανά να ξεκινήσει.

Βέβαια το "μειονέκτημα" σε όλη αυτή τη φάση και ειδικά σε αυτές τις ηλικίες, είναι ότι όταν ξεκινούσαμε "ντοπαρισμένοι" από την εμφάνιση της εθνικής ή από οποιονδήποτε άλλο ποδοσφαιρικό αγώνα που βλέπαμε εκείνη τη στιγμή, ήταν ότι δε ξέραμε να σταματάμε.

Με αποτέλεσμα να ξεκινήσει το Β' ημίχρονο και εκεί που παίζαμε αμέριμνοι, να ακούμε ξαφνικά ένα "γκοοολ", να βλέπεις τώρα 12-13 παιδιά τσούρμο να τρέχουμε όλοι μαζί και να φωνάζουμε, λες και είχε βάλει ο καθένας μας ταυτόχρονα το δικό του γκολ - απίστευτη σκηνή!

Βέβαια όταν φτάσαμε στη καφετέρια οι μισοί χωρίς να δουν καν τη τηλεόραση ρωτούσαν το κόσμο "ποιος το έβαλε" - εγώ είδα κατευθείαν την TV, τον Γιούρκα Σεϊταρίδη πεσμένο στο γήπεδο, τον πιτσιρικά τότε Cristiano Ronaldo να κλαίει (έκλαψε πολύ σε εκείνο το Euro, είναι γεγονός) γιατί έκανε το πέναλτι και την ανατροπή, τον Pierluigi Collina να γουρλώνει τα χαρακτηριστικά του μάτια κλασσικά απέναντι στους Πορτογάλους με ένα ελαφρύ γέλιο, δείχνοντας ότι δε το συζητάει καν. Μπασινάς στο 51', δεξιό πάνω παραθυράκι και 0-2!

Ξανά το ίδιο αλλά στο πιο χειρότερο, χαρακτηριστικά ένα από τα παιδιά που κρατούσε τη μπάλα πάτησε βολέ, την έστειλε στο Super Market τότε Πασχαλίδης (σημερινό Μασούτης) - οι κατερινιώτες θα το καταλάβουν.

Στο τέλος βέβαια ο "CR7" - τότε "CR17" γιατί το 7 το είχε ο Figo, έκανε αυτό που για μερικούς σήμερα είναι "η συνήθεια που έγινε λατρεία" - σκόραρε με κεφαλιά μετά από κόρνερ στο 93' στη τελευταία φάση του αγώνα ώστε να μειώσει στο τελικό 1-2.

Ήταν η αρχή ενός παραμυθιού...
Ενός παραμυθιού που ίσως δεν θα ξαναζήσουμε ποτέ...
Είμαι ευλογημένος ως ΟΠΑΔΟΣ (μόνο εκεί αξίζει να είσαι πραγματικός οπαδός) της Εθνικής Ομάδας Ποδοσφαίρου που έζησα τέτοιες στιγμές, που τα σημερινά παιδιά θα αργήσουν ΠΟΛΥ να τις ξαναζήσουν...
Το εύχομαι όμως πραγματικά να τα ζήσουν γρήγορα αν τύχει - Όσοι τα έχουν ζήσει καταλαβαίνουν τι εννοώ…

Από τότε πέρασαν τα χρόνια, δε λέω ζήσαμε και αποτυχίες στη δεκαετία 2004-2014 (Δε πήγαμε στο Mundial της Γερμανίας το 2006, κακή πορεία στα τελικά του Euro 2008) αλλά φυσικά ζήσαμε και πιο πολλές επιτυχίες (προκρίσεις σε όλες τις τελικές διοργανώσεις Mundial και Euro από το 2007 μέχρι το 2014, πρώτη νίκη και πρώτο γκολ σε τελική φάση Mundial (2010), αποκλεισμός στα προημιτελικά του Euro 2012 από την δυνατή Γερμανία, πρόκριση για πρώτη φορά στις καλύτερες 16 ομάδες του κόσμου, χάσαμε τη πρόκριση στα πέναλτι για τα προημιτελικά του Mundial (2014) κ.λ.π)

Από το 2015 μέχρι και το 2018 η Ελλάδα κατάφερε να κάνει τα αδύνατα, δυνατά!

Αναστήσαμε ποδοσφαιρικά χώρες τύπου Εσθονία, Φιλανδία, Ουγγαρία, Β. Ιρλανδία, Ρουμανία και φυσικά Νησιά Φερόε!

Οι ευθύνες να εκτοξεύονται παντού...

Τι θες ΕΠΟ, τι θες Σαρρή, Γκιρτζίκη, Γραμμένο και Σία...
Τι θες Ολυμπιακό, Παναθηναϊκό, ΑΕΚ και ΠΑΟΚ για τη έντονη πόλωση διοικήσεων και το δημιούργημα κακών σχέσεων μεταξύ των ελλήνων ποδοσφαιριστών στην εθνική ομάδα...
Τι θες προπονητές όπως Ρανιέρι, Μαρκαριάν, Σκίμπε και Αναστασιάδη...
Τι θες μάνατζερ…
Τι θες κυβέρνηση…
Βασικά και τι δεν θες…

Τι ισοδυναμεί με 4 λέξεις όλα τα παραπάνω;

Επιστροφή στα πέτρινα χρόνια...

Ποιος φταίει λοιπόν για τη διάλυση της Εθνικής Ομάδας και την επιστροφή της στα πέτρινα χρόνια;

Ας αρχίσουμε…

Θα μου πει κάποιος ότι φταίει το ελληνικό πρωτάθλημα και η έντονη πόλωση των μεγάλων ομάδων με συνδυασμό το δημιούργημα κακών σχέσεων μεταξύ των ελλήνων ποδοσφαιριστών στην εθνική ομάδα…

Αρχικά δεν θα κάτσω να ασχοληθώ με το Ελληνικό Πρωτάθλημα - (Σούπερ Λίγδ).
Δεν δίνω δεκάρα καν για το συγκεκριμένο πρωτάθλημα της πλάκας. Πάντα υπήρχαν όλα αυτά.
Που ο κάθε "Τσουκαλάς" της εκάστοτε ομάδας στη χώρα αυτή βγαίνει και λέει το μακρύ του και το κοντό του.
Να καθίσουν να σκοτωθούν λοιπόν αν είναι τόσο σημαντικό στην αξία του. Βέβαια με το καιρό θα καταλάβουν όλοι αυτοί που διεκδικούν τη 1η θέση σε αυτό το υπέροχο ελληνικό πρωτάθλημα, ότι αυτή η 1η θέση θα ισοδυναμεί με τον 1ο προκριματικό γύρο του Europa League!
Είναι φυσικό και αυτονόητο και ακριβές ακόλουθο με τις "φάπες" που μαζεύουνε στην Ευρώπη όλες οι ελληνικές ομάδες κατά περιόδους.
Η Ελλάδα καταρρέει σιγά σιγά στην ειδική βαθμολογία της UEFA και ο νοών νοείτο για αυτούς που ξέρουν. Δεν χρειάζεται καμία Μάργκαρετ Θάτσερ τελικά για να μας απαγορεύσει το ποδόσφαιρο στις ευρωπαϊκές και διεθνής διοργανώσεις.

Θα το κάνουμε και μόνοι μας...

Εδώ χάσαμε δις από τους ψαράδες, δικηγόρους, πυροσβέστες, ξυλοκόπους, ερασιτέχνες ποδοσφαιριστές των Φερόε σε επίσημη διοργάνωση για προκριματικά εκεί θα κάνουμε πίσω. (Σέβομαι το κάθε επάγγελμα ξεχωριστά στη ζωή μου, ξέρω πως βγαίνει δύσκολα το ψωμί αλλά εδώ μιλάμε για επαγγελματικό ποδόσφαιρο υποτίθεται).

"Ποια Ευρώπη μωρέ; Πρωτάθλημα και Κύπελλο" λένε κάθε χρόνο οι οπαδοί της κάθε ομάδας.
Με αυτά θα μείνετε λοιπόν...
Μη ζητήσετε ούτε τσουλού, ούτε κάποια ευρωπαϊκή καλή πορεία, ούτε ταξίδια για ιστορικές αναμετρήσεις με μεγάλες ομάδες στο μέλλον.
Ολυμπιακός, Παναθηναϊκός, ΑΕΚ, ΠΑΟΚ και Δόξα Κρανούλας.
Το δικό μας ποδοσφαιρικό Final Four!

Αλλά εντάξει να πω ότι φταίει αυτό...

Θα μου πει κάποιος άλλος ότι και οι κυβερνήσεις και οι "εντολοδόχοι" φταίνε που βάζουν στις συγκεκριμένες θέσεις άτομα συγκεκριμένα για τα δικά τους συμφέροντα...

Εντάξει σιγά δεν έγινε και τίποτα, εδώ σε χρεοκόπησαν, σε άφησαν άνεργο ή δουλεύεις με μισθούς πείνας, με φόρους, χρέη και διάφορα άλλα προσωπικά και οικογενειακά προβλήματα, στο ποδόσφαιρο θα κολλήσουν;

Ίδια η ζωή είναι ένα συμφέρον για αυτό είναι και άδικη πολλές φορές αν όχι τις περισσότερες...

Οπότε να πω ότι φταίει και αυτό...

Θα μου πει κάποιος ακόμα ότι οι προπονητές φταίνε που δουλεύουνε με χαρτάκι από τους μάνατζερ...

Δε μου φαίνεται περίεργο από την ώρα που στον πλανήτη γη κινούνται όλα με τη δύναμη του χρήματος.

Δυστυχώς ή Ευτυχώς...

Ανάλογα πως το βλέπει ο καθένας από τη δική του οπτική γωνία φυσικά...

Δουλειά κάνουν και οι μάνατζερ - Αυτή είναι απλά η δουλειά τους.

Καταστροφική για το άθλημα, κερδοφόρα για τη τσέπη τους.

Ανάλογα πάλι πως το βλέπει ο καθένας εννοείται. (Όπως είπα σέβομαι κάθε επάγγελμα στη ζωή μου)

Ξέρετε τι δύναμη έχουν οι κύριοι αυτοί; Χάρη σ' αυτούς έγιναν ποδοσφαιριστές όπως ο Santor Torghelle, ο Felix Borja και ο Λουκάς Βύντρα!

Από την άλλη οι προπονητές είναι σαν το τζόκερ. Είναι τι θα σου βγει και πότε θα σου βγει...
Εδώ στο μεγάλο ελληνικό πρωτάθλημα ακόμα βλέπεις τους κ.κ. Μπάμπη Τεννέ, Παράσχο, Μαντζουράκη και Σούλη Παπαδόπουλο...
Σε όλο το 90'λεπτο, γιόμα από το κέντρο και όποιος επιθετικός την βρει να τη κάνει γκολ!

Τι να πω...
Δε γνωρίζω από προπονητική...
Ότι έμαθα από τη λίγη μπάλα που κλότσησα με τους φίλους μου παλιά και από την αθλητικογραφία. Να 'ναι καλά οι άνθρωποι, αυτοί ξέρουν καλύτερα, εγώ δεν έχω δίπλωμα προπονητικής αλλά λέω και γράφω με βάση πάντα αυτά που βλέπω και ξέρω αυτή τη στιγμή ότι δεν είμαι μόνος σε αυτή την άποψη.

Οπότε λέμε ότι φταίει και αυτό...

Άραγε οι έλληνες ποδοσφαιριστές φταίνε καθόλου; Άραγε έχουμε παίχτες, παράγουμε; Τι κάνουν οι ακαδημίες; Υπάρχει νοοτροπία στο να αγαπάνε το εθνόσημο και τη σημαία ή στο να το βλέπουνε ως αγγαρεία επειδή δεν τους παρέχει χρήμα;
Υπάρχει μερίδιο ευθύνης σε αυτούς; Γίνεται αυτοκριτική;

Για 'μένα πλέον είναι η κύρια πηγή του προβλήματος...

Θα συμφωνήσω λοιπόν με κάποιον που θα με αναφέρει όλα τα παραπάνω σαν πρόβλημα με τα εκάστοτε επιχειρήματα του, αν συμφωνήσει πρώτα σε αυτό.

Είναι απλό - Δεν έχουμε παίχτες και αν έχουμε, χάνονται στη νοοτροπία τους ή στην επαγγελματική τους προσωπικότητα που πρέπει να φτιάξουν αλλά δυστυχώς στη πορεία παλινδρομούν.

Έχουμε τη γενιά του χαβαλέ αυτή τη στιγμή στην Εθνική Έλλάδος.

Πείτε το εθνική μυκόνου, κλαρινογαμπρούς με μανίκια τατουάζ - Πείτε το όπως θέλετε. Λίγη σημασία έχει ο ορισμός τώρα. Δεν έχουν σημασία τα τατουάζ ή τα σκουλαρίκια στη τελική που σε κάνουνε επαγγελματία ποδοσφαιριστή. Τατουάζ και σκουλαρίκια έχει και ο Lionel Messi, ο Cristiano Ronaldo, ο Toni Kroos κ.λ.π.

Δεν είναι μεγάλοι παίχτες;

Το θέμα είναι η νοοτροπία και κυρίως η προσωπικότητα και πως πορεύεσαι στο επαγγελματικό ποδόσφαιρο…

Δεν είμαι μηδενιστής και ποτέ δεν θα είμαι...

Φυσικά δεν μπορώ να αμφισβητήσω την αξία των 4 τερματοφυλάκων, που στη τελική κακά τα ψέματα έχουμε και μια καλή φουρνιά σε αυτή τη θέση (Βλαχοδήμος, Μπάρκας, Πασχαλάκης, Γιαννιώτης), τη παλιοσειρά των 3 που έχουν δώσει και δίνουν πολλά (Παπασταθόπουλος, Μανωλάς, Τοροσίδης), τον τίμιο Carlos Zeca που δίνει ότι έχει εκεί στα χαφ στα τρεξίματα, τα περιβόητα 3 δεκάρια που ο καθένας έχει τις ιδιαιτερότητες του και τα φεγγάρια του φυσικά (Φορτούνης, Πέλκας, Μάνταλος) - Το θέμα είναι να δημιουργηθεί μια σωστή νοοτροπία με προσωπικότητα αναμεταξύ τους και όχι μια νοοτροπία του χαβαλέ που βλέπουμε δυστυχώς τα 3 τελευταία χρόνια.

Υπάρχει ελπίδα; - Μακάρι να υπάρξει…

Υπάρχουν ποδοσφαιριστές, πολλά ονόματα…

Ενδεικτικά: (Κότσαρης, Σιαμπάνης, Κούτρης, Τσιμίκας, Νικολάου, Μαυροπάνος, Γαλανόπουλος, Χατζηγιοβάνης, Χατζηθεοδωρίδης, Μπουζούκης, Ανδρούτσος, Λημνιός, Λάμπρου, Κουλούρης κ.λ.π.)

Το θέμα είναι να δουλέψουν, κάτω το κεφάλι, προσγειωμένα με σωστή νοοτροπία και χαρακτήρα. Ελπίδες ήταν κάποτε και αυτοί που είναι τώρα στην Εθνική Ομάδα Ανδρών οπότε δε μου λέει κάτι αυτό που λένε και για τη νέα γενιά τώρα τελευταία.

Να πούμε και στη τελική το αυτονόητο...
Να αγαπήσουμε όλοι μαζί ξανά την Εθνική Ελλάδος…
Φτάσαμε σε σημείο να φοβόμαστε να αγαπήσουμε τη χώρα μας γενικά σε όλους τους τομείς…

Εύχομαι να δούμε κάτι καλύτερο στο μέλλον - Και τι δεν θα δίναμε για να ζήσουμε ξανά στιγμές Euro 2004, σε μια εποχή που όλα είναι πλέον πιο δύσκολα…

Για τη χώρα μας…
ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ!

ΥΓ: Είμαι άνθρωπος που υποστηρίζω ΟΛΕΣ τις ελληνικές ομάδες στην Ευρώπη όταν παίζουν σε UEFA Champions και Europa League και εκπροσωπούν τη χώρα μου - Οπότε τα οπαδικά σχόλια δεν έχουν κανένα νόημα σε αυτή την άποψη και ειδικά όταν γίνεται αναφορά για την Εθνική Ελλάδος. Σε ευχαριστώ για το χρόνο σου που διάβασες το παραπάνω κείμενο - άποψη.