Ελληνικό ποδόσφαιρο: Oι γονείς, οι μίζες και οι πληγές των ακαδημιών!

Οι ακαδημίες αποτελούν το "α" και το "ω" για την εξέλιξη ενός ποδοσφαιριστή. Άλλωστε, αν δεν περάσεις από τα αλώνια, δεν θα πας στα σαλόνια. Τουλάχιστον, έτσι πρέπει να γίνεται.
Η σκληραγώγηση και η πειθαρχία επιβάλλεται να έρχεται από μικρή ηλικία, ώστε η αντιμετώπιση οποιουδήποτε τραυματισμού ή κακής ψυχολογίας (για ποικίλους λόγους), να έχει υπόσταση και να λειτουργεί ως φάρμακο.

Ωστόσο, ας εξειδικεύσουμε το θέμα, μιλώντας για τις ακαδημίες στην Ελλάδα. Έχετε παρατηρήσει πόσα νεαρά ταλέντα στην εποχή μας κάνουν καριέρα και από ποιες ακαδημίες προέρχονται;

Αν είστε -έστω και λίγο- παρατηρητικοί, οι νεαροί ταλαντούχοι προτιμούν να κάνουν το "αγροτικό τους" σε ομάδες εξωτερικού.


Οι συνθήκες, το επίπεδο και το project έχουν εξελιχθεί σε βαθμό που η Ελλάδα δεν μπορεί να φτάσει ούτε σε 20 χρόνια, δίχως καμία υπερβολή.

Οι λόγοι; Πολλοί.

“Παίζει” τον ρόλο της και η οικονομική κρίση της χώρας; Έως ένα βαθμό ναι. Παραπέρα όμως λειτουργεί και ως άλλοθι.

Γιατί όμως να χρησιμοποιείται ως δικαιολογία; Γιατί, επίσης, ο γονέας του 2019 θα είναι επιφυλακτικός και διστακτικός στην εγγραφή του γιου του σε ποδοσφαιρικό σύλλογο; Γιατί οι ακαδημίες συνεχώς και μένουν με λιγότερα παιδιά;

Η απάντηση; Μία χώρα: Ελλάδα.

Από τη γενιά του 2000 (τουλάχιστον!) έως και σήμερα τα ρουσφέτια από μπαμπάδες σε μάνατζερ και προπονητές πάνε και έρχονται.

Τα ποσά που “παίζουν” στην αγορά είναι μεγάλα. Οι βασικοί μισθοί και παραπάνω φεύγουνε για έναν αγώνα και για μία προεπιλογή στις γνωστές ανώτερες ομάδες. Και το παιδί; Πιστέψτε με, μία μεγάλη μερίδα δεν νιώθει περήφανη, απλά το κάνει λόγω πίεσης του μπαμπά. Γιατί αν δεν βγει το απωθημένο του μπαμπά στο παιδί, που θα βγει;

Κι όμως, ο κάθε αχαρακτήριστος πατέρας με αυτή την νοοτροπία μπορεί να υπάρξει διεθνώς.

Ο κάθε ειδικός, δολοπλόκος, συκοφάντης, ψεύτης μάνατζερ ή προπονητής που υπόσχεται πως θα κάνει τον γιο του νέο “Μέσι”, “Ρονάλντο” και “Κασίγιας” στο εξωτερικό πολύ δύσκολα θα υπάρξει.

Επίσης, ΔΕΝ θα ζητήσει παραπάνω χρήματα από αυτά που δικαιούται, ούτε θα ζητήσει τη δική του “υποσχετική”. Ναι, της πιάτσας. Αν είσαι πατέρας ή παίκτης θα καταλαβαίνεις πλήρως τα λεγόμενα μου.

Μακάρι αυτή η ατασθαλία να τιμωρούταν επιδεικτικά. Ωστόσο, οι “μάνατζερ” έχουν εξαπλωθεί στην Ελλάδα σε μεγάλο βαθμό. Γι’ αυτό, πατέρα, επτωχεύσαμεν.

Εάν ο γιος σου θέλει ΠΡΩΤΑ εκείνος και μετά εσύ να ακολουθήσει το όνειρο του ποδοσφαίρου, ΜΗΝ δώσεις χρήματα για υποσχετικές, ώστε να παίξει σε ανώτερα κλιμάκια και μετά να εξαφανιστεί, όταν έρθει ένας πιο πλούσιος ή γνωστός μπαμπάς.

Να τα δώσεις για να σπουδάσει το παιδί σου στο εξωτερικό και να κάνει καριέρα εκεί. Αν αξίζει, υπάρχουν περισσότερες πιθανότητες να ανταμειφθεί και να διεκδικήσει ένα συμβόλαιο.

* Πάντοτε υπάρχουν εξαιρέσεις, τοποθετήθηκα σχετικά με την συντριπτική πλειονότητα.

** Επίσης, χρησιμοποίησα το παράδειγμα του ποδοσφαίρου, καθώς είναι το πιο διαδεδομένο άθλημα στην χώρα μας. Όλα τα προαναφερθέντα ισχύουν για τα μεγάλα αθλήματα στην χώρα μας.

Του Παναγιώτη Αλεξανδρόπουλου
Πηγή: nooz.gr
ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ: 22 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2019 | TALENTABOUT.GR TEAM