Η επιτυχία της αποτυχίας

Γειτονιά, αλάνες, σχολείο, φροντιστήριο, διάβασμα, ποδόσφαιρο. Η ζωή ενός 15χρονου, μέσα από αποφάσεις και δυσκολίες. Ακροβατώντας μεταξύ μπάλας και βιβλίου, προσπαθεί να βρει την σημασία κάθε πράγματος.

Πολλοί σήμερα, βλέπουν στον χώρο του αθλητισμού μια ελευθερία, ενδεχομένως κάτι που οι ίδιοι όταν ήταν μικροί δεν αντίκρισαν ή το έκαναν με άλλο τρόπο. Σε μια εποχή όπου η καθημερινότητα, ακόμη και για ένα παιδί είναι πολύπλοκη, τα πιτσιρίκια ολοένα και μειώνονται από τις αλάνες.
Γράφει ο Ιωάννης Τσεκούρας

Αν ένα παιδί περνά τον περισσότερο χρόνο του μέσα στο σπίτι, τότε πώς θα νιώσει την ανεμελιά της παιδικής ηλικίας; Γι’ αυτό, η εγγραφή σε κάποια ακαδημία αποτελεί ένα τρομερά σημαντικό κεφάλαιο. Η ενασχόληση με τον αθλητισμό, ειδικά από τις μικρές ηλικίες, αποτελεί για πολλούς αναγκαίο στοιχείο για τη διαμόρφωση του χαρακτήρα ενός ανθρώπου, κι όχι άδικα. Ο βαθμός παρέμβασής του στη προσωπικότητα ενός παιδιού, ίσως είναι και εφάμιλλος με αυτόν του σχολείου.

Πλέον, αυτό που εμείς ονομάζαμε γειτονιά τείνει να εξαφανιστεί. Όλο και λιγότερα παιδιά βγαίνουν να παίξουν με τους φίλους τους, ενώ ακόμη περισσότερα κολλάνε στη τεχνολογία. Η γειτονιά μας, όπως τη θυμόμαστε, δεν αποτελούσε απλά λίγα μέτρα τσιμέντο όπου παίζαμε μπάλα και κάναμε βαθουλώματα στα αμάξια. Δεν ήταν απλά η Ξάνθου. Ήταν οι φίλοι μας, οι τσακωμοί μας, τα πηγαδάκια μας αργά το βράδυ, αλλά και οι κραυγές της μητέρας μας όταν είχε περάσει η ώρα και έπρεπε να φάμε. Ανάθεμα κι αν “θυμόμασταν” να πεινάσουμε τότε.

Στη περίπτωση του Αλέκου βέβαια, έτσι τον φωνάζω, συμβαίνει το εξής σπάνιο. Η αξία της “γειτονιάς” δεν έχει χαθεί. Ακόμη κατεβαίνει να παίξει και να κάνει ποδήλατο. Ωστόσο, πηγαίνει και στην ακαδημία, γιατί “άλλο το ένα, άλλο το άλλο”. Αυτή είναι η απάντησή του καμιά φορά, όταν μετά την προπόνηση, γεμάτος λάσπες, κατεβαίνει από το αμάξι και αλλάζοντας απλά παπούτσια συνεχίζει το παιχνίδι. Γιατί κι ο αθλητισμός ένα παιχνίδι είναι. Το μοναδικό που σου προσφέρει τόσα πολλά.

Ο Αλέξανδρος Τσεκούρας, είναι μαθητής Α’ Λυκείου. Ασχολείται με τον αθλητισμό, συγκεκριμένα με το ποδόσφαιρο, από την Γ’ Δημοτικού. Τα τελευταία χρόνια, μια σκέψη επίμονα γυρίζει στο μυαλό του. Θα καταφέρει να γίνει επαγγελματίας ποδοσφαιριστής;  Παράλληλα, δεν μπορεί να παραμελήσει τα μαθήματά του, καθώς η επιτυχία δεν είναι δεδομένη, όπως άλλωστε του τονίζουν και οι γονείς του.

Στην εποχή μας, πόσο εύκολο είναι για ένα παιδί να πετύχει έναν αρμονικό συνδυασμό των υποχρεώσεών του, ιδίως όταν σκοπεύει στην επαγγελματική ενασχόληση με τον αθλητισμό;

Η καθημερινότητα δεν αφήνει περιθώρια χαλάρωσης. Όσο κι αν έχει προσπαθήσει να τα συνδυάσει όλα, πολλές φορές τυχαίνει να αφήσει κάτι πίσω, άλλοτε σε μεγαλύτερο κι άλλοτε σε μικρότερο βαθμό. Μπορεί ακόμη να βρίσκεται σε ερασιτεχνικό επίπεδο κι όχι σε επαγγελματικό, πράγμα το οποίο του δίνει μια ελευθερία κινήσεων, όμως οι πανελλήνιες καραδοκούν. Τι θα γίνει όταν καταλάβει πως ο δρόμος για το όνειρό του, παράλληλα με την είσοδό του στην Ανώτατη Εκπαίδευση, μπορεί να είναι δύο γραμμές που ενδεχομένως δεν τέμνονται πουθενά;

Μια ιστορία, πραγματική ή φανταστική, έχει συνήθως έναν κεντρικό “ήρωα” και διάφορα άλλα πρόσωπα τριγύρω. Στη προκειμένη περίπτωση, φαινομενικά “ήρωας” είναι ο Αλέκος, όμως στο τέλος θα ανακαλύψουμε αν τελικά υπάρχει ήρωας, ή αν είναι ο μόνος.

“Δεν φταίει η ζάχαρη”
Ο Αλέκος, γεννημένος στη Λαμία, ήταν πάντα δραστήριος. Οι γονείς μας νόμιζαν πολλές φορές ότι ευθύνονταν τα γλυκά, όμως στη πορεία καταλάβαμε πως αυτό δεν ίσχυε. Τρομερή κινητικότητα και ανυπακοή συνθέτουν ένα μείγμα που όπως είναι φυσικό οδηγεί σε συγκρούσεις. “Το ποδόσφαιρο, το γεγονός ότι ανήκει σε μια ομάδα, τον έχει κάνει πιο υπάκουο γενικά. Μπορεί αυτό να μην φαίνεται στην καθημερινότητά του άμεσα, όμως είναι μια αρχή”. Αυτό τόνισε η μητέρα του, κατά τη διάρκεια της στιγμής που συζητούσαμε για τα οφέλη του αθλητισμού. Επιπλέον, είναι ένα εσωστρεφές παιδί, δεν ανοίγεται εύκολα, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων.

“Ένας τρόπος να ξεσκάσεις”
“Περίπου Ε’ με ΣΤ’ Δημοτικού είδα ότι αφιέρωνα πολύ χρόνο στο ποδόσφαιρο, κι έτσι αποφάσισα πως θα προσπαθήσω να φτάσω όσο πιο ψηλά μπορώ. Στόχος μου είναι να ασχοληθώ επαγγελματικά με αυτό”. Αυτά ήταν τα πρώτα λόγια της συζήτησής μας. Κατάλαβα πως έχει ένα συγκεκριμένο κίνητρο που τον ωθεί να παίζει. Επιπλέον όμως, πέρα από το αγωνιστικό κομμάτι και την άθληση, τα θετικά της οποίας δεν χρειάζεται να τα αναφέρουμε, έχει κάνει και φιλίες μέσα στην ομάδα, ενώ πραγματοποιεί και ταξίδια, όταν παίζει εκτός έδρας. Κάνει δηλαδή αυτό που θέλει, με ανθρώπους που αγαπάει, γνωρίζοντας παράλληλα και καινούρια μέρη. Ξεφεύγει δηλαδή τόσο σωματικά όσο και πνευματικά.

Δυστυχώς όμως, ο χρόνος τρέχει, και οι Πανελλήνιες, εκείνο το κεφάλαιο στη ζωή σχεδόν κάθε 18χρονου που παρουσιάζεται σαν η μοναδική ευκαιρία για να πετύχεις κάτι, πλησιάζει. “Τώρα είμαι ακόμη σε ακαδημία. Ουσιαστικά, η επόμενη χρονιά είναι κρίσιμη, κατά την οποία θα δω αν θα προκύψει κάτι σημαντικό σχετικά με το ποδόσφαιρο. Αν δω ότι έχω μέλλον, θα το κυνηγήσω, δίχως βέβαια να σταματήσω να διαβάζω. Αυτό κάνω και τώρα δηλαδή. Προσπαθώ να τα συνδυάσω”.

“Τρεις προπονήσεις την εβδομάδα κι ένας αγώνας, κάνουν τον γιατρό πέρα;”
Όσο βρισκόταν στο δημοτικό, τα πράγματα ήταν απλά. Το διάβασμα δεν ήταν τόσο πολύ, ενώ φροντιστήρια δεν υπήρχαν, παρά μόνο μια ξένη γλώσσα. Από το γυμνάσιο και μετά υπήρξε μια αύξηση σε όλες τις υποχρεώσεις. Το ωράριο του σχολείου μεγάλωσε, πράγμα που απαιτούσε περισσότερο διάβασμα, στο παιχνίδι μπήκαν και τα φροντιστήρια, ενώ και οι προπονήσεις έγιναν πιο απαιτητικές αφού πλέον το τμήμα έπαιζε και αγώνες. Μια ομαλή διαχείριση των παραπάνω, προϋποθέτει τη χάραξη κάποιων ορίων και προτεραιοτήτων. “Πρώτα απ’ όλα κοιτάω τα μαθήματα. Να σου πω την αλήθεια, καμιά φορά σκέφτομαι λίγο περισσότερο το ποδόσφαιρο, ωστόσο ξέρω ότι δεν είναι δεδομένο πως θα παίξω επαγγελματικά. Όπως είπα, θα δω του χρόνου τι θα γίνει”.

Όπως γίνεται αντιληπτό, προκύπτει και το θέμα της κούρασης. Σωματικής και πνευματικής. Η δεύτερη είναι πιο δύσκολα διαχειρίσιμη. Όπως αναφέρει κι ο Αλέκος, “καμιά μέρα δεν είναι εύκολη. Έχει μειωθεί και ο ελεύθερος χρόνος μου, που θα μπορούσα ας πούμε να χαλαρώσω, όμως πιστεύω ότι το διαχειρίζομαι σωστά, κι έτσι δεν εμφανίζω σημάδια κόπωσης”. Το ζήτημα είναι, όταν κάποιος αντιμετωπίζει μια δύσκολη κατάσταση, να μπορεί να βρει εκείνο το “κάτι” που θα τον βγάλει από αυτή.

Μια απλή απόφαση ή μια μικρή κίνηση μπορεί να αποδειχθεί σπουδαία. Όσον αφορά τον Αλέκο λοιπόν, το “μαγικό ραβδί” του είναι η αξιοποίηση του σαββατοκύριακου. “Προσπαθώ τις περισσότερες φορές να διαβάζω έτσι ώστε να καλύπτω τις υποχρεώσεις των φροντιστηρίων μέχρι την Τετάρτη. Έτσι έχω περισσότερο χρόνο μέσα στην εβδομάδα. Βέβαια, προλαβαίνω αρκετές φορές να βγω με τους φίλους μου, συνήθως το Σάββατο”.

Από την άλλη, δεν κουράζεται μόνο εκείνος. Υπάρχουν και οι γονείς, οι οποίοι πέρα από τις υποχρεώσεις τους, πρέπει να διαχειριστούν και αυτή τη κατάσταση. Τον πηγαίνουν στις προπονήσεις και καμιά φορά στους αγώνες, όταν η ομάδα δεν βάζει λεωφορείο, τον φέρνουν σπίτι, του μαγειρεύουν και γενικότερα κάνουν ό,τι μπορούν για να τον βοηθήσουν. Εκείνος θεωρεί πως “και οι δύο κουράζονται. Από τη μια, ο μπαμπάς με πηγαίνει και με φέρνει από τις προπονήσεις. Από την άλλη, η μαμά μου ετοιμάζει φαγητό όταν έρχομαι από την προπόνηση. Τέλος, και οι δύο μου λένε να δώσω προτεραιότητα στα μαθήματα μέχρι να δούμε τι θα προκύψει με το ποδόσφαιρο”.

“Είναι σε μια περίεργη φάση. Ο αθλητισμός τον βοηθάει”
Πολύ συχνά, μια κατάσταση στην οποία ενδεχομένως δεν μετέχουμε ακριβώς, αλλά την παρακολουθούμε, θεωρούμε ότι έχει κάποια δεδομένα χαρακτηριστικά. Έτσι, συχνά αψηφούμε κάποια, ενώ πολλές φορές την απλοποιούμε. Αυτό συμβαίνει και με την προαναφερθείσα κατάσταση. Σπουδάζοντας στη Θεσσαλονίκη κι ερχόμενος στη Λαμία λίγες φορές τον χρόνο, το κύριο ζήτημα στο μυαλό μου σχετικά με τον αδερφό μου ήταν η κούραση. “Είναι πολλές οι ώρες των φροντιστηρίων, δεν προλαβαίνει να κάνει τίποτα, κουράζεται πολύ, πιέζεται”. Αυτές κι άλλες πολλές σκέψεις γύριζαν στο μυαλό μου, ειδικά όταν στις φετινές διακοπές των Χριστουγέννων, αντί να ξεκουραστεί αρκετά, έπρεπε να προετοιμαστεί για διαγωνίσματα.

Η πραγματικότητα όμως δεν είναι τόσο απλή. Όπως επεσήμανε η μητέρα του, “ο Αλέξανδρος είναι σε μια περίεργη φάση. Μιλάω για την εφηβεία, κατά την οποία βγαίνουν διάφορα στο προσκήνιο. Ο αθλητισμός τον βοηθάει σε αυτό. Είναι ένας τρόπος να ξεσπάει”.

Ο συνδυασμός όμως της εφηβείας και όλων των δραστηριοτήτων που αναφέραμε, συνιστούν μια κατάσταση η οποία φαντάζει ιδιαίτερα λεπτή και έκρυθμη. Απαιτεί δηλαδή ένα πλάνο, κάτι το οποίο θα οδηγεί τονΑλέξανδρο όλη τη χρονιά. “Ξεκαθαρίσαμε κάποια πράγματα πριν την έναρξη της σχολικής χρονιάς. Είπαμε πως προέχει το σχολείο. Θα προσπαθήσουμε βέβαια να τα συνδυάσουμε, όμως δεν θα χάνει για παράδειγμα φροντιστήρια για να πηγαίνει στην ακαδημία. Αυτό συνέβαινε αρκετά πέρυσι, ειδικά με τους αγώνες”.

Όντως, φέτος συμβαίνει το αντίθετο. Τις Τετάρτες ας πούμε, επειδή συμπίπτει ως ένα σημείο το ποδόσφαιρο με το φροντιστήριο, συχνά χάνει την προπόνηση. “Είναι πολύ νωρίς για να αποφασίσουμε από τώρα τι θα κάνουμε. Δεν μπορεί σε αυτή την ηλικία να βάλει σε δεύτερη μοίρα το σχολείο και να επικεντρωθεί στο ποδόσφαιρο”, σημειώνει η μητέρα του, με λίγο σκεπτικό ύφος, και συνεχίζει: “μέχρι την Τρίτη Λυκείου όπου θα δώσει πανελλήνιες, ας έχει κρατήσει τις βάσεις προκειμένου να σπουδάσει, αν δεν προκύψει κάτι με το ποδόσφαιρο. Αν πάλι είναι πολύ καλός, ας ασχοληθεί επαγγελματικά με αυτό. Δεν έχω κανένα πρόβλημα”.

Πρόκειται για μια λογική προσέγγιση, δίχως πολλούς συναισθηματισμούς. Ας ακολουθήσει τον στόχο του, όμως αν αυτός ναυαγήσει, να μην έχει ήδη απολέσει την ευκαιρία να σπουδάσει. Από την άλλη, οι σπουδές δεν είναι αυτοσκοπός. Η τελική απόφαση θα παρθεί σιγά σιγά.

“Μαζί θα αποφασίσουμε”
Κάθε χρόνος είναι διαφορετικός. Το μόνο σταθερό είναι ο τρόπος που παίρνουν οι δικοί μου τις αποφάσεις για τον Αλέκο: συζήτηση. “Την απόφαση θα την πάρουμε από κοινού, όχι μόνη μου. Όσον αφορά και τα φροντιστήρια, τα οποία όντως είναι αρκετά, γνωρίζει και ο ίδιος πως είναι αναγκαία, καθώς σε πολλά μαθήματα είχε κενά. Αν τα προηγούμενα χρόνια με άφηνε να τον βοηθήσω περισσότερο, ίσως να μη χρειαζόταν τόσες ώρες”.

Αυτό μπορώ να το επιβεβαιώσω κι εγώ, αναφέροντας και ένα θέμα για το οποίο έχουμε τσακωθεί δεκάδες φορές. Τα γαλλικά. Προσπαθήσαμε να τον κάνουμε να καταλάβει πως θα ήταν καλύτερο να έχει δώσει ήδη για πτυχίο και να μην τα διακόψει. Εκείνος, του κεφαλιού του. Ήρθε λοιπόν η ώρα, δίχως να μπορεί να το αποφύγει.

Επιπλέον, υπάρχει κι ένα ακόμη ζήτημα. Επειδή στην Ελλάδα του 2020 τα παιδιά που πηγαίνουν φροντιστήριο ή κάνουν ιδιαίτερα είναι πάρα πολλά, αυτομάτως εκείνο το παιδί που πηγαίνει μόνο σχολείο βρίσκεται σε μειονεκτική θέση.

“Δυστυχώς, όταν θα δώσει Πανελλήνιες, θα έχει να ανταγωνιστεί παιδιά (και) των ιδιωτικών σχολείων, παιδιά που κάνουν ιδιαίτερα, μαθητές με άριστους βαθμούς κ.λπ. Σε ορισμένες από τις προηγούμενες χρονιές, επειδή μιλάμε για τα φροντιστήρια, κουραζόταν πιο πολύ, γιατί είχε επιλεγεί και στην μεικτή Φθιώτιδας και είχε σχεδόν κάθε μέρα προπόνηση ή αγώνα”.

Όπως συμβαίνει με την προπόνηση, έτσι και με το διάβασμα, το λογικό είναι να περιμένεις κάποια στιγμή αποτελέσματα. Έχεις την ελπίδα πως, με την προσπάθεια που καταβάλλεις, κάτι θα αλλάξει. “Πιστεύω πως η ανταμοιβή που θα πάρει από τον κόπο του θα είναι μεγάλη”, υπογραμμίζει η μητέρα του. “Στην αρχή η αλήθεια είναι πως είχε λίγα νεύρα λόγω της νέας κατάστασης. Πλέον, διαχειρίζεται καλύτερα την καθημερινότητά του. Καταλαβαίνει πότε χρειάζεται ξεκούραση”.

“Χαίρομαι να είμαι μέρος της ζωής του”
Όπως τονίστηκε προηγουμένως, η συγκεκριμένη κατάσταση επηρεάζει όλο το περιβάλλον του. Ο Αλέκος μίλησε και για την κούραση των γονιών του. Η μητέρα του έχει άλλη άποψη. “Εγώ θέλω να τον βλέπω ευτυχισμένο. Δεν θέλω ούτε να δυσανασχετεί ούτε να εκνευρίζεται. Όταν μου ζητάει να τον βοηθήσω, χαίρομαι. Θέλω να τον διευκολύνω όσο μπορώ”.

Φαντάζομαι πως η στάση αυτή θεωρείται αυτονόητη για κάποιους. Σίγουρα για μένα είναι απολύτως φυσιολογική, επειδή ξέρω πόσο πολύ του αρέσει το ποδόσφαιρο. Άλλωστε, για όσους ζουν τον Αλέκο κάθε μέρα, ξέρουν πως και στον ελεύθερο χρόνο του είναι με μια μπάλα. Ακόμη και μέσα στο σπίτι, παίζει με ένα μπαλάκι, συχνά παρασύροντας κι εμένα. Βέβαια, αν μπορούσαμε θα παίζαμε και με κανονική μπάλα, ωστόσο το ιστορικό των ζημιών στο σπίτι δεν είναι με το μέρος μας.

“Είναι δύσκολο, αλλά θέλει να το επιχειρήσει”
Πηγαίνοντας στο άλλο μέλος της οικογένειας, στον πατέρα μας, που έχει μετατραπεί στον προσωπικό οδηγό του Αλέκου, η άποψή του δεν διαφέρει πολύ. “Σίγουρα είναι λίγο δύσκολο να τα συνδυάζει όλα. Οι ώρες διαβάσματος είναι πολλές και ο ελεύθερος χρόνος περιορισμένος. Προσπαθεί όμως, γιατί η αγάπη κι ο ζήλος του για το ποδόσφαιρο βρίσκονται σε υψηλά επίπεδα”. Βέβαια, κι ο ίδιος θεωρεί πως προτεραιότητα πρέπει να έχει το σχολείο. Αν καταφέρει και παίξει ποδόσφαιρο, όπως ο ίδιος ονειρεύεται, θα είναι “ευχής έργον”. Τίποτα όμως δεν είναι σίγουρο.

Σε συνέχεια της στάσης της μητέρας του, ο πατέρας μας αναφέρει πως “είναι ευχαρίστηση για μένα να τον βοηθάω. Οι αποστάσεις δεν είναι και πολύ μακρινές, οπότε αυτό μου δίνει μια παραπάνω ευχέρεια. Ουσιαστικά, οι ώρες που αφιερώνουμε για τον Αλέξανδρο είναι μια μορφή συμπαράστασης προς εκείνον”.

Σημαντικές ακόμη είναι και οι φιλίες που έχει αναπτύξει στον χώρο της ακαδημίας, όπως άλλωστε τόνισε κι ο ίδιος ο Αλέκος. “Το γεγονός ότι έχει στραφεί στον αθλητισμό και σε ανθρώπους μέσα σε αυτόν, μας δημιουργεί μια ασφάλεια”, αναφέρει ο πατέρας του με μια αίσθηση ανακούφισης. Συνεπώς, το περιβάλλον του αθλητισμού φαίνεται πως λειτουργεί και σαν ένα αντίβαρο στην ανασφάλεια που συχνά νιώθουν οι γονείς για τις παρέες και τις ασχολίες των παιδιών τους.

“Τον προπονητή του τον ακούει απόλυτα”
Την σημασία της φιλίας μέσα στην ομάδα τόνισε και ο προπονητής του, Θανάσης Νεοχωρίτης. “Όταν έχουν φίλους μέσα από την ομάδα, μειώνονται οι πιθανότητες να καταφύγουν σε κάτι που μπορεί να τους κάνει κακό”.

Γενικότερα, οι απαντήσεις του προπονητή του ήταν οι αναμενόμενες, υπό την έννοια ότι κάποιος ο οποίος γνωρίζει από ακαδημίες και τον τρόπο που λειτουργούν, δεν θα έπεφτε από τα σύννεφα.

“Εμείς προσπαθούμε να κάνουμε τα παιδιά, εκτός από καλούς παίκτες, καλούς ανθρώπους. Είναι δύσκολο, καθώς βρίσκονται σε μια τρυφερή ηλικία που θέλει λεπτούς χειρισμούς”. Ειδικότερα, συζητώντας με τον κ. Νεοχωρίτη, κατάλαβα πως στις μικρές ηλικίες, η βάση δίνεται περισσότερο στον χαρακτήρα και την προσωπικότητα του παιδιού. Απολύτως λογικό, αν αναλογιστεί κανείς πως μπορεί ένα παιδί να καταλάβει ότι δεν του αρέσει το ποδόσφαιρο και να το σταματήσει μετά από λίγο καιρό. Σημαντικό όμως θα είναι να έχει αποκομίσει κάτι από αυτό.

Από την άλλη, όσο μεγαλώνουν τα παιδιά, ξεκινούν και οι απαιτήσεις για αποτελέσματα στον αγωνιστικό χώρο, καθώς τα τμήματα από ένα σημείο και μετά συμμετέχουν σε πρωταθλήματα. Το ζητούμενο όμως δεν είναι να ρίξουν το βάρος στο ποδόσφαιρο από νωρίς. “Εμείς τους λέμε να κοιτάξουν πρώτα το σχολείο”. Έχει σημασία η άποψη του προπονητή, καθώς όμως σημείωσε η μητέρα του Αλέκου πολλές φορές, “τον προπονητή του τον σέβεται και τον ακούει συνεχώς. Είναι ίσως το μόνο άτομο που προσέχει δίχως δεύτερη σκέψη”.

Ξεφεύγοντας από τον πολύ στενό του κύκλο, από ανθρώπους που βλέπει σχεδόν κάθε μέρα, ιδιαίτερη βαρύτητα έχουν οι απόψεις ενός ανθρώπου που έχει βρεθεί παλαιότερα σε αυτή τη θέση. Πρόκειται για τον θείο του, Κώστα Καραθάνο, ο οποίος πριν καν ενηλικιωθεί έπαιξε ποδόσφαιρο σε αντρική ομάδα. Από μικρός, το μόνο που ήθελε ήταν να ασχολείται με τον αθλητισμό. Δεν έπαιζε μόνο ποδόσφαιρο φυσικά. Στα σχολικά του χρόνια, ήταν πρώτος σε μια σειρά από αγωνίσματα. Φυσικό κι επόμενο ήταν να σπουδάσει στη Γυμναστική Ακαδημία. Σήμερα, έχοντας πλέον οικογένεια, πάντα βρίσκει χρόνο για ποδόσφαιρο ή οτιδήποτε άλλο. Όπως σημειώνει, “είναι σημαντικό να κινείσαι”.

Πριν ξεκινήσουμε καλά καλά τη συζήτηση, υπογράμμισε κατηγορηματικά ότι “πρέπει να κάνουμε έναν διαχωρισμό ανάμεσα στον επαγγελματικό και τον απλό αθλητισμό. Σε ατομικά αθλήματα είναι πιο εύκολο να το κάνουμε. Όσον αφορά τα ομαδικά, είναι πιο σύνθετο. Ειδικότερα, ακόμη κι όταν ένα παιδί έχει δεδομένα ταλέντο, χρειάζεται αρκετά χρόνια προπόνηση προκειμένου να φτάσει στο υψηλότερο επίπεδο. Φυσικά αυτό γίνεται σταδιακά. Δεν πρέπει να πηδάς σκαλοπάτια. Διαφορετικά θα καεί. Γι’ αυτό υπάρχουν γενικά ενστάσεις σχετικά με τις διαδικασίες που ακολουθούνται στις μικρές ηλικίες. Όλα αυτά βέβαια αφορούν τον επαγγελματικό αθλητισμό”.

Όσον αφορά την περίπτωση του Αλέκου, το ποδόσφαιρο είναι πιο κοντά σε αυτό που αποκαλούμε “χόμπι” παρά σε επάγγελμα. “Προτεραιότητα πρέπει να είναι το σχολείο, όταν ακόμη δεν είναι σίγουρος που θα καταλήξεις”, λέει με σιγουριά ο θείος του. Όπως ανέφερα πιο πάνω, περίπου 15 με 16 χρονών, ο θείος μας έπαιζε ήδη μπάλα. Τότε όμως, τα πρότυπα ήταν περισσότερο ερασιτεχνικά. Ακόμη και οι αντρικές ομάδες, κατά κύριο λόγο, έκαναν τρεις προπονήσεις την εβδομάδα και έπαιζαν έναν αγώνα. Το ίδιο κάνει κι ο Αλέκος τώρα. Την εποχή εκείνη όμως, “ήταν πιο απλά τα πράγματα. Ακόμη και η προπόνηση ήταν πιο απλή. Μπορώ να πω δηλαδή πως τότε ήταν πανεύκολο να τα συνδυάσεις”.

Πριν ακόμη προλάβω να τελειώσω την ερώτηση σχετικά με το εάν σήμερα είναι το ίδιο εύκολο για ένα παιδί, λόγω της πολυπλοκότητας της εποχής, με διακόπτει. “Ναι, είναι πανεύκολο. Βέβαια, δεν χρειάζεται να πηγαίνεις και 8 ώρες φροντιστήριο τη μέρα. Ίσα ίσα, η προπόνηση, επειδή έχει να κάνει και με την προσαρμογή, βοηθάει σε όλες τις φάσεις της ζωής”. Όπως σημειώνει και ο Γιάννης Ζαρώτης, αθλητικός ψυχολόγος, στο άρθρο του «Αν δεν διαβάσεις δεν πας προπόνηση»: Σχολείο και αθλητισμός συνεργάζονται για την ολόπλευρη ανάπτυξη του ατόμου.

Από την άλλη, αν βρίσκεσαι σε ακαδημία μεγάλης ομάδας και προορίζεσαι για επαγγελματίας, σίγουρα είναι τρομερά δύσκολο να στοχεύεις για παράδειγμα να μπεις στην Ιατρική. “Τότε ναι, είναι δύσκολο. Μόνο σε αυτή τη περίπτωση όμως”. Παράλληλα, δεν πρέπει να ξεχνάμε και διάφορες περιπτώσεις αθλητών οι οποίοι διέπρεψαν στο υψηλότερο επίπεδο, έχοντας πραγματοποιήσει και σπουδές.

Υπάρχει βέβαια κι ένα ακόμη πρόβλημα. “Δεν πρέπει να δίνουμε στα παιδιά ψεύτικες ελπίδες. Έχει διαφορά το να θέλεις κάτι από το να μπορείς να το πραγματοποιήσεις. Φυσικά, ο καθένας ας κυνηγά το όνειρό του. Δεν μπορούν όλοι όμως να γίνουν επαγγελματίες. Βέβαια, ο αθλητισμός πάντα πρέπει να υπάρχει στη ζωή κάποιου”. Συνολικά, η στάση του θείου μας μπορεί να συνοψιστεί σε μια φράση, που την ώρα της συζήτησής μας είχε περάσει και λίγο απαρατήρητη: “αν ένα παιδί από μικρό πει πως θα παρατήσει το διάβασμα για να ασχοληθεί με τον αθλητισμό, έχει ήδη χάσει”. Ενδιαφέρουσα είναι η περίπτωση των Αμερικανικών κολλεγίων, στα οποία οι καλοί βαθμοί σου δίνουν υποτροφίες και αυξάνουν τις πιθανότητες να πετύχεις στον χώρο του αθλητισμού.

Καμία λωρίδα δεν σημαίνει αποτυχία
Συνοψίζοντας, αυτό που κατάλαβα για τη ζωή του αδερφού μου, μέσα από τα λόγια αλλά και τη στάση των γύρω του, πράγματα τα οποία είτε συγκρούονται είτε αλληλοσυμπληρώνονται, είναι πως μπορεί να παρομοιαστεί με ένα αυτοκίνητο.

Φανταστείτε ένα όχημα σε έναν δρόμο με τρεις λωρίδες. Αυτό βρίσκεται στην μεσαία. Η αριστερή λωρίδα συμβολίζει το ποδόσφαιρο, ενώ η δεξιά τις σπουδές και την ζωή με ένα άλλο “επάγγελμα”. Η μεσαία συμβολίζει τον συνδυασμό των δύο, δηλαδή την σημερινή κατάσταση.

Από τις τρεις λωρίδες, καμία δεν είναι ούτε καλύτερη ούτε χειρότερη. Η μια δεν αποκρούει την άλλη. Κάποια στιγμή ο δρόμος όμως θα τελειώσει και θα πρέπει να γίνει η τελική επιλογή. Το ζητούμενο λοιπόν, είναι μέχρι το τέλος της διαδρομής, να υπάρχει η δυνατότητα της επιλογής, δίχως να έχει αποκλειστεί καμία λωρίδα. Η μόνη που μπορεί να σβηστεί είναι η αριστερή, αν τελικά αποδειχθεί πως ο Αλέκος δεν μπορεί να παίξει ποδόσφαιρο σε υψηλό επίπεδο. Οι άλλες δύο, θα πρέπει να είναι ακόμη ανοιχτές, χωρίς διαχωριστικά. Καμία δεν εγγυάται φυσικά ούτε την επιτυχία ούτε την αποτυχία. Άλλωστε δεν μπορεί κανείς να τις ορίσει.

Ιωάννης Τσεκούρας
Φοιτητής δημοσιογραφίας στο ΑΠΘ
Πηγή: football-academies.gr