Ψηφίζουμε τον "δικό μας" Γιώργο Πάχο και το τραγούδι του, "ΓΙΑ ΝΑ ΣΕ ΒΡΩ"

 

• Επιλέξτε τον αγαπημένο σας στιχουργό πατώντας πάνω στο κυκλικό σήμα αριστερά.
• Μόλις γίνει κίτρινο το πεδίο των στίχων ανατρέξτε στο κάτω μέρος της σελίδας συμπληρώστε τα στοιχεία σας και πατήστε υποβολή.
• Κάθε χρήστης έχει δικαίωμα μίας ψήφου.
• Οι διαγωνιζόμενοι αναφέρονται αλφαβητικά.

Βαϊτσαράς Ηρακλής

ΜΕΡΕΣ ΒΑΡΙΕΣ

Αν δεν είσαι δειλός και αντέχεις το φως

στα σκοτάδια να μην τριγυρνάς

είναι η χώρα φευγάτη μοναξιά κι αυταπάτη

να γνωρίζεις καλά που πατάς

Είναι οι δρόμοι γεμάτοι με σκουπίδια χορτάτοι

και χαμένες ζωές δυστυχώς

σκοτεινά τα σαλόνια τα σκυλιά στα μπαλκόνια

κι η ψυχή να πεινά διαρκώς

Δεν είναι οι μέρες που μας έπεσαν βαριές

είναι οι νύχτες που οι σκέψεις μας παγώνουν

ξένοι εφιάλτες βασανίζουν τις καρδιές

και μες στον ύπνο μας σιγά σιγά μας λειώνουν

Αν κοιτάς χαμηλά όταν κλείνεις τ’ αυτιά

ουρανό δεν θα έχεις για θέα

φαντασία μικρή το μυαλό σε κουτί

η ζωή θα σε φτύσει μοιραία

Μα φοβάσαι πολύ σκοτεινό το κελί

ψιθυρίζεις δειλά πώς θα αντέξω

όμως δες μια στιγμή είναι η πόρτα ανοικτή

δεν φυλάει κανένας απ’ έξω

Βουλγαράκη Περιστέρα

ΚΥΚΛΟΥΣ ΚΑΝΩ

Ναι σε ό,τι κερνά τη λήθη

ναι σε ό,τι μ’ ανασταίνει,

είναι αγκάθι να μου λείπει

ό,τι ο χρόνος δε μου φέρνει.

Το σκοινί που το τεντώνω

το μαζεύω να μη σπάσει,

είναι ο φόβος που με σπρώχνει

για όλα αυτά που έχω χάσει.

Κύκλους κάνω στη ζωή μου

γύρω από τον εαυτό μου,

δορυφόρος του κορμιού μου,

αστροναύτης στο κενό μου.

Γεωργίου Αναστάσιος

ΤΟ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟ ΛΑΘΟΣ

Μαζεύτηκαν τα λάθη μου και στήσανε κουβέντα

για να αποφασίσουνε ποιο είναι πιο μεγάλο.

Είχαν επιχειρήματα καθώς και ντοκουμέντα

μα διαφωνούσαν έντονα το ένα με το άλλο.

Τότε κι εγώ σηκώθηκα με μάτια δακρυσμένα,

τους είπα πως το λάθος μου στ’αλήθεια είναι ένα

Πως ποτέ δεν σου έδειξα τι σημαίνεις για μένα,

πως ποτέ δεν σου έδειξα την αγάπη στο βλέμμα,

πως ποτέ δεν σου άνοιξα για να μπεις στη ψυχή μου

κι όταν πια τ’ αποφάσισα, είχες φύγει ζωή μου.

Μαζεύτηκαν τα λάθη μου και μίλαγαν για ώρες,

να βρούνε προσπαθούσανε αυτά το πιο σπουδαίο.

Κι αμίλητος σκεφτόμουνα, πολλές πέρασα μπόρες,

μα μία όμως περίπτωση θυμάμαι εγώ και κλαίω.

Γι’ αυτό κι εγώ σηκώθηκα με μάτια δακρυσμένα,

τους είπα πως το λάθος μου στ’αλήθεια είναι ένα

Πως ποτέ δεν σου έδειξα τι σημαίνεις για μένα,

πως ποτέ δεν σου έδειξα την αγάπη στο βλέμμα,

πως ποτέ δεν σου άνοιξα για να μπεις στη ψυχή μου

κι όταν πια τ’ αποφάσισα, είχες φύγει ζωή μου.

Γκιουλέκας Στέλιος

ΛΟΥΛΟΥΔΙ ΕΙΝΑΙ Ο ΕΡΩΤΑΣ

Καλή στα μαθηματικά

εσύ μπορεί να είσαι

μα ο έρωτας δεν λύνεται

με τύπους γράψε σβήσε

Λουλούδι είναι ο έρωτας

που ανθίζει και στην ξέρα

αν το ποτίζουμε και οι δυο

με αγάπη νύχτα μέρα

Δε θέλω άλλο να μου λες

για τριγωνομετρία

και πώς να τον μοιράσουμε

τον κύκλο εις τα τρία

Πρόσθεση είναι ο έρωτας

με δίχως αφαιρέσεις

στις δυο καρδιές αν τρίτη μπει

Θα έχουμε διαιρέσεις

Δώσ’ μου αν θες ένα φιλί

και κράτα μου το χέρι

μαζί να ταξιδεύουμε

στου έρωτα τ’ αστέρι

Καραγιάννης Γιάννης

ΑΝΑΔΟΧΗ ΠΑΤΡΙΔΑ

Μην απορείς που η θάλασσα

στον ήλιο ξεθωριάζει

έχει η αλμύρα αντοχή

κανείς δεν την τρομάζει

Κι αν απορείς γιατί η ψυχή

στα δύσκολα πεισμώνει

τη νίκη ονειρεύεται

κι η ελπίδα δυναμώνει

Μη με ρωτάς πώς γίνεται

η δόξα να ’χει λήξει

όποιος προδότες προσκυνά

εκεί θα καταλήξει

Κι αν με ρωτάς αδέσποτα

γιατί τη μοίρα μου είδα

ψάχνω να βρω επίκτητη

κι ανάδοχη πατρίδα

Κοζαδίνος Γιώργος

ΑΧ ΕΡΩΤΑ ΤΑΞΙΔΕΥΤΗ

Τα βήματά μου τράβηξαν το δρόμο της συνήθειας

κάπου στη διασταύρωση παραμυθιού κι αλήθειας,

εκεί υπάρχει κάποιο μπαρ μες στον καπνό πνιγμένο

με κάτι φώτα ανεμικά σαν τρένο σκουριασμένο.

Εδώ θα βρει που λες κανείς του έρωτα ικέτες

και κάτι ξέμπαρκες σκιές της κόλασης δραπέτες,

πίνουν της λήθης το ποτό ελπίζοντας γαλήνη

όλοι τους έχουν μια πληγή που ο καιρός δεν κλείνει.

Αχ έρωτα ταξιδευτή μην κοιμηθείς, ξενύχτα

μη σε φοβίζει η αυγή, δική σου αυτή η νύχτα,

νύχτα που δίνει στη ζωή καινούργιες διαστάσεις

της μέρας οι υπερβολές μοιάζουν απλές προτάσεις.

Λένε πως τις παλιές πληγές ο χρόνος τις γιατρεύει

κι ένας καινούργιος έρωτας παντού παραμονεύει,

σε μία τάξη προσπαθώ να βάλω το μυαλό μου

κι ένα σφηνάκι όνειρα κερνώ τον εαυτό μου.

Όμως η νύχτα δεν περνά τόσο που με τρομάζει

αφού οι ώρες σκάλωσαν στου χρόνου το γρανάζι,

η θέση άδεια δίπλα μου όπως και η καρδιά μου

λείπεις εσύ, όλα κενά κι η νύχτα είναι μπροστά μου.

Μπόγδη Λευκή

ΑΧ! ΚΑΙ ΝΑ΄ΜΟΥΝΑ

Αχ! Και να ’μουνα πουλί

πέτρα που κατρακυλά

σταγόνα σ΄έναν καταρράκτη

να ταξίδευα

Αχ! Και να ’μουνα κλαδί

ρόδο που μοσχοβολά

σπόρος σ΄ένα λιβαδάκι και

να ρίζωνα

Είμαι όμως φυλακή

σώμα με βαριά δεσμά

κρίκος σε μιαν αλυσίδα

που εξορίστηκα

Είμαι όμως φυλακή

σώμα με βαριά καρδιά

νύχτα σε μιαν ηλιαχτίδα

που εγκλωβίστηκα

Αχ! Και να ’μουνα φωνή

νότα που σου τραγουδά

αστέρι σ’ ένα γαλαξία

να γαλήνευα

Αχ! Και να’ μουνα βροχή

κύμα που σφυροκοπά

στάλα σ’ ένα συννεφάκι

να αλήτευα

Μπορτζοβίτου Αμαλία

ΔΙΣΕΚΤΑ ΧΡΟΝΙΑ

Μες στην ζωή βρεθήκαμε,με σπίρτα νοτισμένα

κι οι νύχτες δεν αντέχονται σε σπίτια παγωμένα...

Για μας ξημέρωσε αργά,σαν ξένοι τώρα ζούμε

Εμείς που ονειρευόμασταν φωτιές προτού καούμε..

Τα χρόνια είναι δίσεκτα στο μέτρημα δεν βγαίνουν

Οι δείκτες πάνε ανάποδα οι μέρες αρρωσταίνουν

Στους δρόμους ψάχνουν οι άνθρωποι και το ''μαζί'' γυρεύουν

Μα είναι οι δρόμοι άδειοι πια και στις στροφές στενεύουν

Ταξίδια κάνουν οι ψυχές, γκρεμούς δεν λογαριάζουν

Τον πόνο μα και τις χαρές από ψηλά κοιτάζουν

Και μεις το ξέρουμε καλά, ο χρόνος πως γιατρεύει

Ακίνητοι στεκόμαστε μα ο νους μας ταξιδεύει

Πάχος Γιώργος

ΓΙΑ ΝΑ ΣΕ ΒΡΩ

Τα μάτια σου η θάλασσα

Κι εσύ ο προορισμός

Στον χάρτη που σχεδίαζα

Εγώ από μικρός.

Στεριά είναι τα χείλη σου

Απρόσιτο λιμάνι

Στα κύματα βυθίστηκα

Όπως το άσπρο στο μελάνι

Στον ουρανό περπάτησα

Στ’ αστέρια εγώ κρεμάστηκα

Για να κοιτώ μήπως σε δω

Για να σε βρω. Να μην χαθώ.

Η αγκαλιά σου καταφύγιο

Στον πιο βαρύ καημό

Αγάλι στη φουρτούνα

Πυξίδα στο γιαλό.

Στον ουρανό περπάτησα

Στ’ αστέρια εγώ κρεμάστηκα

Για να κοιτώ μήπως σε δω

Για να σε βρω. Να μην χαθώ.

Προσηλιώτης Γιώργος

Ο ΓΥΡΟΣ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ

Εγκλωβισμένοι μες στα τόσα που συμβαίνουν

μοιάζουμε κλόουν σ ένα τσίρκο κινητό

παγιδευμένα ανθρωπάκια που διαβαίνουν

πάντα στο ίδιο κάθε μέρα σκηνικό

Και συναντιόμαστε και αγαπιόμαστε

μέσα σε ψεύτικα φιλιά φυλακιζόμαστε

και συναντιόμαστε κι αγκαλιαζόμαστε

στην τρικυμία αγκαλιά για να κρατιόμαστε

Εγκλωβισμένοι μες στο γύρο του θανάτου

μοιάζουμε νάνοι στων Κυκλώπων το νησί

και μες στον κύκλο τον μικρό του περιπάτου

σαν υπνοβάτες περπατάμε στο σχοινί

Και συναντιόμαστε και αγαπιόμαστε

μέσα σε ψεύτικα φιλιά φυλακιζόμαστε

και συναντιόμαστε κι αγκαλιαζόμαστε

στην τρικυμία αγκαλιά για να κρατιόμαστε

Σιφουνοπούλου Ράνια

ΑΔΥΝΑΤΩ

Έκλεισα θέση στην απέναντι πλευρά

πάλι κοντά, ποτέ μαζί μου

Έχει μια θέα που μου παίρνει τα μυαλά

τόσο κοντά, ποτέ δική μου

Κι αδυνατώ το ύφος μου να πάρω

μπλαζέ να βγω, να πω δε σε γουστάρω

Κι αδυνατώ τη φήμη μου να σώσω

φωνή να βρω, βαθιά να σε πληγώσω

Έλυσα κάβους να με βγάλω στ´ανοιχτά

τόση στεριά, μισή η ζωή μου

Σκίζει η μορφή σου τ’ανοιγμένα μου πανιά

σε μια βουτιά, όλη η τιμή μου

Σοφός Βασίλης

ΓΡΑΜΜΑ ΣΤΟΝ ΠΑΤΕΡΑ

Μία εικόνα σου στον τοίχο

Στον καθρέφτη πλάι

Κάτω απ’ της βροχής τον ήχο

Μου χαμογελάει

Πώς περάσαν τόσα χρόνια

Πόσα έχουν αλλάξει

Μεγαλώνουν τα εγγόνια

Κατά τα άλλα εντάξει

Ακούω τον ήχο της φωνής σου και ξεφεύγω

Να τραγουδάς και όπως χόρευες χορεύω

Ένα ζεϊμπέκικο βαρύ με άλλο ήχο

Τσιγάρο άφιλτρο και η εικόνα σου στον τοίχο

Στοίβαξα όλα τα χρόνια μας σε

Μια ημέρα

Και σου γράφω μου έχεις λείψει

Σε αγαπώ πατέρα

Κι όλα αυτά που δεν σου είπα

Στο χαρτί τα αφήνω

Ό,τι κάπνιζες καπνίζω

Κι ό,τι πίνεις, πίνω.

Τσαμπάς Γιώργος

ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ

Εγώ δεν είμαι ηθοποιός κι ας παίζω ρόλους

είμαι ένας θύτης της στιγμής

γίνομαι θύμα μιας ζωής

παίζω με όλους

Εγώ δεν είμαι ακτιβιστής κι ας κάνω άλμα

σ' ένα τεράστιο κενό

μ' ένα αυτοσχέδιο πανό

Κάνω το σφάλμα

Δεν είμαι μέρα βροχερή βόλτα να κάνεις

είμαι ένας ήλιος νοερός

ένας καθάριος ουρανός

σκέψεις να φτιάχνεις

Αγάπησε με αληθινά το έχω ανάγκη

μια κάποια αλήθεια είναι κι αυτή

που σε βαφτίζει εραστή

είναι πλεκτάνη

Φλώκου Ζωή

ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ ΤΑ ΚΛΕΙΔΙΑ

Σε μια πανσέληνη βραδιά

πετάω του χρόνου τα κλειδιά και ξεχρεώνω

σ’ ένα συναίσθημα λευκό

σε ματωμένο ουρανό μ’ αφιερώνω

Κατάσαρκα μια ρωγμή

με το τραγούδι της μπορεί να με γιατρεύει

μια ξεπεσμένη λογική για ό,τι αγαπάω αδιαφορεί

και με παιδεύει

Είν’ αγέρι η ζωή μας, μια μικρή εκδρομή στο φως

πότε τραύμα πότε θαύμα κι ύστερα όλα χαμός

Γι’ αυτό μείνε εσύ κοντά μου στον καιρό που είναι για μας

τόπος θα ’μαι για να ζήσεις, τρόπος για να αγαπάς

Σώμα κι ανάσα μ’ αναιρεί

σαν λέω δεν θέλω το φιλί προτού το ζήσω

σε λύκους δόθηκα πολύ,

στου λιποτάκτη τη στιγμή πήρα το ρίσκο

Κλειστά κυκλώματα μπορώ να σπάω

επί τόπου κι όπου βγω,

στόχος και βέλος φωτιά τ’ ανθρώπου η ψυχή,

ταυτότητα εφηβική μέχρι το τέλος

Χριστοδούλου Ξένια

ΔΕΝ ΕΙΣΑΙ ΠΟΥΘΕΝΑ

Μη με ρωτήσεις αν χαθώ

γιατί πεθαίνω και δε ζω,

σε μαύρη θάλασσα και να βρεθώ

θα επιβιώσω.

Μην απορήσεις αν κρυφτώ

να σε ξεχάσω προσπαθώ,

στις περιστάσεις θα σταθώ

και θα γλιτώσω.

Σε μια ζωή από φωνές

αναμονές, προσαρμογές,

μ’ αγάπες, λύπες και χαρές

εσύ δε μπήκες.

Και σ’ ένα φως από σιωπές

στιγμές να μοιάζουν με φυγές,

στου έρωτα τις μουσικές

εσύ δεν ήρθες.

Όσα κι αν είπες βιαστικά

ανώριμα, περαστικά,

στης λήθης πλέον τα νερά

θα ναυαγήσουν.

Κι αν είμαι πλοίο μοναχό

ερημωμένο και βουβό,

τα βήματά μου σε χορό

θα περπατήσουν.

ΠΑΤΗΣΤΕ ΕΔΩ ΓΙΑ ΝΑ ΨΗΦΗΣΕΤΕ:

https://themaradio1046.app.do/3135603?fbclid=IwAR37JTCgU7AJMYc8AS_fB7t4QJGjmQ9PCSJ71VVWAQmvsljGYGsfeQcOnuE