Ψυχές αβοήθητες σε κοινωνία τεράτων…

Αυτό το θέμα δεν θέλει ιδιαίτερη εισαγωγή. Ούτε… σάλτσες.

 Αντιγράφω από το ρεπορτάζ: «Ανάμεσα στα άλλα στατιστικά που δημοσιοποίησε η οργάνωση «Το Χαμόγελο του Παιδιού», αυξήθηκαν κατά 27,78% οι παρεμβάσεις πρόληψης σε γονείς/κηδεμόνες με θεματική τη σεξουαλική κακοποίηση, κατά 41,29% οι αναφορές για παιδιά σε κίνδυνο, κατά 41,38% για εφήβους και κατά 82% οι κλήσεις στη γραμμή 116111 σχετικά με την ψυχολογική υποστήριξη παιδιών που έχουν κακοποιηθεί ή κακοποιούνται».

Πρόσεξε! Αυξήθηκαν κατά 82% οι κλήσεις στην ειδική γραμμή για την ψυχολογική υποστήριξη των παιδιών που έχουν κακοποιηθεί…

Με δυο λόγια, το πρώτο εξάμηνο του 2021, σχεδόν διπλασιάστηκαν οι κλήσεις άρα και τα θύματα, τα παιδιά που έχουν κακοποιηθεί και επιζητούν μέσω ενός τηλεφώνου ένα στήριγμα…

Μέσω ενός τηλεφώνου, μέσω ενός τηλεφωνήματος…

Να με συμπαθάτε αλλά δεν έχω διαβάσει χειρότερη είδηση. Και το γράφω σε ένα διάστημα που βομβαρδιζόμαστε από κακές ειδήσεις. Τόσο που τις συνηθίσαμε…

Ό,τι και αν αφορά. Ακόμη και την ιστορία στα Γλυκά Νερά, την παρακολουθούμε πια σαν… σίριαλ στην τηλεόραση!

Και γι’αυτό φροντίζουν όλοι… Μέχρι και οι επιστήμονες που προσπαθούν να βγάλουν «λάδι» τον φονιά… Εκεί φτάσαμε.

Αλλά μέσα σε έξι μήνες να έχουν διπλασιαστεί τα παιδιά που έχουν κακοποιηθεί και ψάχνουν παρηγοριά σε μια τηλεφωνική γραμμή, είναι χειρότερο και από… θάνατο!

Για χίλιους κι έναν λόγους.

Πρώτον για την πληγή που ανοίγει στα σώματα και στις ψυχές τους η κακοποίηση.

Και δεύτερο γιατί όλη αυτή η ανάγκη, αποδεικνύει το πόσο μόνα νιώθουν πια τα παιδιά…

Τόσο μόνα που δεν έχουν πια σε κανέναν να μιλήσουν και αποφασίζουν απλά να πάρουν ένα τηλέφωνο… Καλύτερα θα μου πεις, από μία άποψη, αφού εκεί υπάρχουν ειδικοί και κυρίως άνθρωποι που μπορούν να επέμβουν για να σώσουν τα παιδιά… Μπορεί… Αλλά σκέψου την απόγνωση του παιδιού που γνωρίζοντας πια ότι δεν μπορεί να βρει στήριγμα στη μαμά, τον μπαμπά, τη γιαγιά, τον παππού, τον θείο, που μπορεί όλοι αυτοί ή κάποιος από αυτούς να είναι και ο θύτης, βλέπει ως μοναδική επιλογή μια γραμμή, μια κλήση, ένα τελευταίο τηλεφώνημα…

Κι αυτό δεν είναι θέμα του παιδιού. Είναι δικό σου και δικό μου. Του γονιού, του συγγενή, του φίλου, του ανθρώπου… Του ξένου! Ανοίξτε μάτια και αυτιά. Κυρίως ανοίξτε την ψυχή σας. Και ασχοληθείτε. Έχετε τουλάχιστον το νου σας στα παιδιά… Μιλήστε, μιλάτε μαζί τους… Αλλά πάνω απ’όλα ακούστε τα! Ακούστε τα… Το 82% δεν είναι απλά ένας αριθμός… Είναι παιδιά. Ψυχές. Και αυτό το νούμερο μπορεί να τρομάζει σήμερα εσένα που το διαβάζεις, σκέψου όμως πόσο τρόμαξε το παιδί που κακοποιήθηκε…

Πόσο φοβήθηκε, πόσο φοβάται…

Ψυχές αβοήθητες σε μια κοινωνία τεράτων… Κατάντια!

Άνοιξε τα μάτια σου και δες. Βοήθα! Γιατί αν γλιτώσει το παιδί υπάρχει ελπίδα…

Νίκος Συρίγος - newsbomb.gr