Το μακροβούτι της “δημοσιογραφίας” στον πάτο του βαρελιού

 Με αφορμή την σοκαριστική είδηση του θανάτου του Τζορτζ Μπάλντοκ, η ελληνική δημοσιογραφία έδειξε για ποιο λόγο βρίσκεται στις τελευταίες θέσεις στην ελευθερία του Τύπου.

Σε αυτό το άρθρο δεν θα σταθούμε στο τραγικό γεγονός, στην απώλεια και τον πόνο που βιώνει η οικογένειά του, στην αξία του παίκτη, στην ιστορία και την προσωπικότητά του.

Θα πάρουμε όμως λίγο χρόνο να δούμε πώς επήλθε ο δεύτερος θάνατός του από μερικούς ανθρώπους που βρίσκονται σε προνομιακές θέσεις και έχουν την εντύπωση πως είναι δημοσιογράφοι.

Υπήρξαν σήμερα εκπομπές οι οποίες, χωρίς να δείξουν κανένα γκολ, καμία φάση, τίποτα από την επαγγελματική του σταδιοδρομία και τους λόγους για τους οποίους θρηνεί ο αθλητισμός σήμερα, έκαναν μακροβούτι στον πάτο του βαρελιού παρουσιάζοντας προσωπικά στοιχεία, ανακρίβειες και φωτογραφίες από τον χώρο όπου συνέβη το γεγονός.

Φωτογραφίες από drones για να φανεί η πισίνα, μηνύματα που ήρθαν στην φως αναφέροντας πως ο αποθανών είχε καταναλώσει αλκοόλ, πληροφορίες για τη διαρρύθμιση του σπιτιού, για το πόσο κόστιζε το ενοίκιο και όλα αυτά τα κίτρινα στοιχεία που δεν έχουν καμία σχέση με δημοσιογραφία.

Κυρίως όμως δεν έχουν καμία σχέση με τον σεβασμό.

Η δίψα τους για αίμα, για ίντριγκα και για ψευδείς ειδήσεις, τους κάνει να νομίζουν πως είναι έγκριτοι δημοσιογράφοι, πως έχουν κάνει έρευνα και έχουν φέρει αποκλειστική είδηση στον εργοδότη τους.

Όταν ίσως δεν έχει ειδοποιηθεί όλη η οικογένεια του νεκρού και γίνονται αναρτήσεις για κατανάλωση αλκοόλ, το μόνο που μπορεί να επιτύχει κανείς είναι να στρέψει την προσοχή επάνω του.

Όταν στην ίδια είδηση για τον θάνατο ακολουθούν νούμερα αντικειμενικής αξίας, μισθωτήρια, ατάκες όπως “ανεμπόδιστη θέα στη θάλασσα, ζουμαρισμένα πλάνα από drone και άλλες τέτοιες λεπτομέρειες, τότε ακυρώνεται η έννοιατης είδησης, αλλά και της ενσυναίσθησης.

Οι εκπομπές, τα άρθρα, οι ιστοσελίδες, ίσως σήμερα πήραν μια μεγαλύτερη προσοχή, λίγα νουμεράκια παραπάνω.

Και πάλι απογυμνώθηκαν όμως από την ενημέρωση και την ανθρωπιά. Εκπαιδεύτηκαν παλιοί τηλεθεατές και οι αναγνώστες στην κλειδαρότρυπα και στον ταξικό διαχωρισμό, μιας και η πισίνα της μεζονέτας στη Γλυφάδα είναι πιο φωτογενής από ένα ερημωμένο κτίριο σε μια φτωχογειτονιά.

Βέβαια, στη χώρα που έχει βάλει ως πρωτοσέλιδα φωτογραφίες νεκρών, έχει δείξει πεντακάθαρα πλάνα από ανοιχτά φέρετρα και έχει βάλει το μικρόφωνο σε χαροκαμένους ανθρώπους για να τους ρωτήσουν “πώς αισθάνονται”, τίποτα δεν πρέπει να μας κάνει εντύπωση. Ούτε είναι και η τελευταία φορά που θα δούμε τέτοια αίσχη να γίνονται.

Η ελληνική κοινωνία επιτρέπει σε όσους έχουν δημόσιο βήμα να συμπεριφέρονται έτσι, με αδηφάγο τρόπο ως προς τις καταστάσεις, που όσο διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους πως προστατεύουν την ιδιωτική ζωή, τόσο δεν την σέβονται. Το “cancel” διαρκεί μερικά λεπτά, μερικές μέρες και μετά προς τη δόξα τραβούν ξανά.

Το παρήγορο είναι ότι δεν είναι όλοι έτσι, ότι υπάρχουν σωστοί, αντικειμενικοί δημοσιογράφοι, με αυτοπεποίθηση για την επάρκειά τους και χωρίς την ανάγκη να βγάζουν τα δικά τους και άλλων άπλυτα στη φόρα για να μείνουν στον αφρό. Ας ελπίσουμε ότι θα νικήσουν, ας ελπίσουμε ότι θα νικήσει η ανθρωπιά. 

soccerplus.gr