Ο 12χρονος Χρήστος Τατσιόπουλος μιλάει στο Infokids, για τον εθισμό του στα βιντεοπαιχνίδια

Γράφει η Κλέλια Κλουντζού

Η συγκλονιστική εξομολόγηση και το μυθιστόρημά του, με τίτλο: «Το Πετράδι της Ζωής»!

 Ο Χρήστος Τασιόπουλος από την Κατερίνη, κατάφερε να σπάσει τον φαύλο κύκλο του εθισμού στην οθόνη και στέλνει ένα ηχηρό μήνυμα σε όλα τα παιδιά και τους γονείς τους. Ήταν άριστος μαθητής από μικρός και οι γονείς τους τον επιβράβευαν, αφήνοντάς τον να παίζει βιντεοπαιχνίδια κυρίως τα Σαββατοκύριακα. Η μία ώρα έγινε δύο, οι δύο τρεις και στο τέλος το παιχνίδι στον υπολογιστή έγινε προτεραιότητα. Άρχισε να θυμώνει, να απομονώνεται και να έχει επιθετική συμπεριφορά. Όταν συνειδητοποίησε πόσο πολύ είχε εθιστεί, αποφάσισε με τη βοήθεια των γονιών του να δώσει ένα τέλος σε αυτόν τον εφιάλτη. Έγραψε «Το Πετράδι της Ζωής» και πλέον επισκέπτεται τα σχολεία και πραγματοποιεί ομιλίες , ώστε να βοηθήσει και άλλα παιδιά! Βραβεύτηκε από το «Χαμόγελο του Παιδιού»  στα 8α Yousmile awards ως «ο μαθητής που με τις πράξεις του επηρέασε τους συμμαθητές του και το κοινωνικό σύνολο»!

«ΕΦΤΑΣΑ ΝΑ ΠΑΙΖΩ ΠΕΝΤΕ ΩΡΕΣ ΤΗΝ ΗΜΕΡΑ! ΓΙΝΟΜΟΥΝ ΟΞΥΘΥΜΟΣ»

-Χρήστο , είσαι μόλις 12 ετών . Πώς κατάλαβες ότι ήσουν εθισμένος  στα Video games ;

«Από μικρή ηλικία άρχισα να παίζω παιχνίδια και επειδή ήμουνα καλός μαθητής, συνήθως αυτή ήταν η επιβράβευσή μου κάθε Σαββατοκύριακο. Με τον καιρό οι ώρες που έπαιζα παιχνίδια όλο και αυξάνονταν. Όταν έφτασε όμως η εποχή του covid-19 αυτό το σύστημα επιβράβευσης έγινε μία επιβλαβής συνήθεια. Κάθε μέρα έκλεινα μέχρι και 5 ώρες μπροστά από την οθόνη. Παρόλο που στα μαθήματά μου συνέχιζα να είμαι συνεπής, οι γονείς μου άρχιζαν σιγά-σιγά να παρατηρούν μία οξυθυμία και πολλά μαλώματα μεταξύ εμού και του αδερφού μου. Στον ύπνο μου παρόλο που δεν υπήρχαν διαταραχές,  θα μπορούσα άνετα να μείνω και μέχρι αργά το βράδυ παίζοντας ένα αγαπημένο μου παιχνίδι.

«ΕΒΛΕΠΑ ΤΑ ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΣΑΝ ΜΙΑ ΜΕΓΑΛΗ ΑΓΓΑΡΕΙΑ !»

-Πώς συνδύαζες το σχολείο με το παιχνίδι; Ο εθισμός είχε επιπτώσεις και στην απόδοσή σου στα μαθήματα;

«Επειδή ως προτεραιότητά μου είχα τα βιντεοπαιχνίδια, πάντα προσπαθούσα τα μαθήματα του σχολείου να τα βγάλω επιπόλαια. Το μόνο πράγμα στο μυαλό μου, ήταν το πότε θα προλάβω να μπω στην κονσόλα για να βρω τους φίλους μου. Βέβαια, όσο περνούσε ο καιρός, αυτό εξελίχθηκε σε μία ασχολία που μπορεί και να μην έμπαινα με φίλους μου για να παίζω. Όχι, δεν είχε επιπτώσεις στο σχολείο μου ο  εθισμός, γιατί ακόμα παρέμενα καλός μαθητής, όπως προανέφερα και ήμουν συνεπής με τις εργασίες μου. Το μόνο που δεν έκανα, ήταν η επιπλέον δουλειά και δεν ολοκλήρωνα την πιο σημαντική δουλειά του σχολείου. Να εμπεδώσω αυτά που μάθαινα. Τα έβλεπα όλα σαν μία μεγάλη αγγαρεία»

«ΕΙΧΑ ΑΠΟΜΟΝΩΘΕΙ !»

-Πώς κατάφερες να απεξαρτηθείς;

«Οφείλω να ομολογήσω πώς δεν θα τα κατάφερνα μόνος μου. Ήμουνα πολύ μικρός για να καταλάβω το κακό που μου συνέβαινε. Ευτυχώς, είχα κοντά μου την οικογένειά μου που παρατήρησαν αυτή την αλλαγή στη συμπεριφορά μου και πως πια ήμουν εθισμένος τα βιντεοπαιχνίδια αποφάσισαν να βάλουν ένα τέλος στην κονσόλα. Για αρκετό καιρό ήμουν κλεισμένος μέσα στο δωμάτιό μου και δεν ήθελα να μιλήσω σε κανέναν. Μετά από πολύ καιρό όμως συζήτησης και κατανόησης, συνειδητοποίησα το λάθος μου και αποφάσισα να εκφραστώ μέσω ενός βιβλίου.»

«ΣΥΝΕΙΔΗΤΟΠΟΙΗΣΑ ΟΤΙ Η ΖΩΗ ΕΙΝΑΙ ΕΚΕΙ ΕΞΩ!»

-Πόσο άλλαξε η ζωή σου από την ώρα που «έκλεισε» η οθόνη;

«Εφόσον πέρασα από αυτή την περίοδο αδράνειας όπως μου αρέσει να την αποκαλώ και έκλεισε η οθόνη, κατάλαβα με πόσα πράγματα μπορούσα να γεμίσω τον χρόνο που περνούσα σε ένα παιχνίδι. Έβγαινα περισσότερο έξω, έκανα αθλήματα και συνειδητοποίησα πως η ζωή είναι εκεί έξω και όχι μπροστά από την οθόνη ενός υπολογιστή. Ξαναβρήκα τους πραγματικούς μου φίλους που ήταν τόσο καιρό κρυμμένοι πίσω από μια οθόνη.»

«ΠΛΕΟΝ ΠΑΙΖΩ ΜΕ ΜΕΤΡΟ!»

-Έχεις ξαναπαίξει από τότε; Σου λείπει;

«Μέχρι και σήμερα παίζω βιντεοπαιχνίδια στον ελεύθερο μου χρόνο, οπότε δεν μου λείπει. Η μόνη διαφορά είναι πως πια έχω ένα μέτρο. Οι αρχαίοι Έλληνες έλεγαν την φράση ”Παν μέτρον άριστον” που θα πει πως χρειάζεται μέτρο σε όλα. Αυτό εφαρμόζω μέχρι και σήμερα άλλες φορές με επιτυχία κι άλλες όχι και τόσο πολύ. Είμαι παιδί και όπως όλα τα παιδιά κάθε μέρα βελτιώνομαι!»

«ΕΝΙΩΘΑ ΣΤΟ ΠΕΡΙΘΩΡΙΟ ΑΠΟ ΜΙΚΡΟΣ, ΕΠΕΙΔΗ ΦΟΡΟΥΣΑ ΓΥΑΛΙΑ!»

-Πολλά παιδιά λένε «αν δεν παίξω, θα με κοροϊδεύουν οι  συμμαθητές μου». Εσύ έχεις νιώσει να περιθωριοποιείσαι,  επειδή δεν κάνεις κάτι που όταν άρχισε κάνουν οι άλλοι;

«Πολύ καλή ερώτηση σας ευχαριστώ που μου την κάνατε! Από μικρός ήθελα να μπω στις δημοφιλείς παρέες, να γίνω δηλαδή και εγώ δημοφιλής. Ο μόνος τρόπος που έβλεπα για να προσελκύσω τους συμμαθητές μου ήταν μέσω των βιντεοπαιχνιδιών. Ουσιαστικά είχα αυτό το συναίσθημα της περιθωριοποίησης από μικρή ηλικία καθώς φορούσα γυαλιά. Όπως καταλαβαίνετε ένιωθα από μικρός πως είναι να σε κοροϊδεύουν. Τελικά όμως, κατάλαβα πως είχα πάντα φίλους και την αποδοχή των συμμαθητών μου, απλά έπρεπε να ψάξω στο σωστό σημείο για να τη βρω!»

«ΕΠΙΛΕΞΤΕ ΕΝΑ ΒΙΒΛΙΟ ΑΝΤΙ ΓΙΑ ΒΙΝΤΕΟΠΑΙΧΝΙΔΙΑ!»

-Πολλά αν όχι τα περισσότερα παιδιά στην ηλικία σου παίζουν ασταμάτητα στις οθόνες. Ειδικά κατά την περίοδο των διακοπών των Χριστουγέννων , τα Σαββατοκύριακα… Τι θα ήθελες να τους πεις;

«Θα ήθελα καταρχάς να αρχίσω λέγοντας πως καταλαβαίνω την ανάγκη του κάθε παιδιού να έχει ελεύθερο χρόνο και να ασχολείται με τα πράγματα που το ενδιαφέρουν, αλλά πέρα από τα παιχνίδια στις διακοπές θα μπορούσαν να αφιερώσουν χρόνο και σε κάτι πιο παραγωγικό. Αν ρωτάτε εμένα το κατάλληλο είναι το βιβλίο, καθώς προσφέρει έναν ατελείωτο κόσμο φαντασίας στον οποίο κυριαρχεί η φαντασία. Τα βιντεοπαιχνίδια σου αφορούν κατά την γνώμη μου την ικανότητα της φαντασίας έχοντας ήδη έτοιμους χαρακτήρες, ενώ στα βιβλία οι χαρακτήρες μπορεί να είναι όπως τους φαντάζεσαι εσύ. Αυτό που θέλω να πω είναι πως καταλαβαίνω την ανάγκη να συνδεθείτε σε ένα παιχνίδι για κάποιες ώρες, αλλά επίσης μέσα σε αυτό τον χρόνο θα μπορούσατε να κάνετε κάτι με την οικογένειά σας, γιατί ούτως ή άλλως τα Χριστούγεννα είναι μια οικογενειακή γιορτή.

ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΜΟΥ ΜΕ ΤΙΤΛΟ: «ΤΟ ΠΕΤΡΑΔΙ ΤΗΣ ΖΩΗΣ»!

-Μετά την απεξάρτησή σου έγραψες ένα δικό σου βιβλίο με τίτλο«Το Πετράδι της Ζωής» ! Ποια είναι η ιστορία του;

«Το βιβλίο μου μιλάει για δύο αδέλφια με διαφορικές προσωπικότητες που μέσα από περιπέτειες μαθαίνουν τα πραγματικό νόημα της ζωής. Ο Albert και ο Joe είναι δύο αδέρφια που δεν μοιάζουν μεταξύ τους. Ο Albert είναι οξύθυμος προς τον αδερφό του, ενώ Joe τον αγαπάει και τον σέβεται. Τα δύο αυτά αδέρφια περνάνε από τρελές περιπέτειες, όπως το δάσος της αλήθειας ή το μονοπάτι της εμπιστοσύνης, για να καταφέρουν να ανακτήσουν το Πετράδι της Ζωής. Το πετράδι της ζωής για εμένα είναι η αγάπη, η καλοσύνη, η εμπιστοσύνη και η υπομονή. Το βιβλίο το έγραψα με αφορμή τη σχέση μου με τον αδελφό μου. Ούτως ή άλλως σε αυτόν είναι αφιερωμένη η ιστορία του.

«ΟΙ ΓΟΝΕΙΣ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΚΑΘΡΕΦΤΗΣ ΜΑΣ!»

-Τι σχέση έχεις με την μουσική; Ρωτάω γιατί πολλά παιδιά ειδικά οι έφηβοι, εκτός από τα Video games ακούνε και «Trap» μουσική , φανατικά θα έλεγα. Πιστεύεις ότι η συμπεριφορά των παιδιών επηρεάζεται από όλα αυτά;

«Κατά τη γνώμη μου θα μπορούσε η μουσική να είναι μια κακή επιρροή ή τουλάχιστον αυτή η επιλογή της μουσικής. Αλλά πιστεύω πως η κακή συμπεριφορά ξεκινάει από το σπίτι. Το περιβάλλον του παιδιού παίζει μεγάλο ρόλο στη συμπεριφορά του. Μπορεί οι κηδεμόνες του να είναι αδιάφοροι και να μην τους νοιάζει αν θα κάτσει για τρεις ή τέσσερις ώρες μπροστά από μία οθόνη το παιδί. Κάτι άλλο που μπορεί να συμβεί είναι η υπερβολική χρήση του κινητού μέσα στο σπίτι. Λέγοντας αυτό θα ήθελα να απευθυνθώ στους γονείς. Τι νομίζετε πως θα κάνουν τα παιδιά σας αν σας βλέπουν καθημερινά μπροστά από μία οθόνη ενός κινητού; Δεν νομίζετε πως θα προσπαθήσουν να κάνουν και αυτά το ίδιο; Δεν πρέπει να ξεχάσετε πώς είστε ο καθρέφτης των παιδιών σας και ό,τι βλέπουν από σας θα προσπαθήσω να το μιμηθούν. Οπότε κλείνοντας θα ήθελα να πω πως παρόλο που η μουσική θα μπορούσε να είναι ένας παράγοντας σε παραβατική συμπεριφορά μεγάλο ρόλο παίζει και το οικογενειακό περιβάλλον.»

«ΘΕΛΩ ΝΑ ΓΙΝΩ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ !»

-Τι θα ήθελες να γίνεις όταν μεγαλώσεις;

«Δύσκολη ερώτηση οφείλω να ομολογήσω. Προσπαθώ να φανταστώ τον εαυτό μου σε λίγα χρόνια σαν συγγραφέα και ελπίζω να τα καταφέρω. Μέσα από τις δράσεις μου προσπαθώ να βοηθήσω παιδιά μέσω της ιστορίας μου και πολλά μου έχουν πει πως ταυτίζονται μαζί μου και με όσα έχω περάσει. Αυτό πραγματικά με συναρπάζει και με κάνει να εύχομαι να καταφέρω να γίνω ένας σπουδαίος συγγραφέας μία μέρα. Αλλά για τώρα το αφήνω στο μέλλον να μου το καθορίσει αυτό»

ΟΙ ΓΟΝΕΙΣ ΤΟΥ ΧΡΗΣΤΟΥ  ΜΙΛΟΥΝ ΣΤΟ INFOKIDS!

 «Το «Πετράδι της ζωής» αναδεικνύει συχνά τη σημασία της οικογένειας, της επικοινωνίας και της ουσιαστικής σύνδεσης μεταξύ των μελών της. Ο αγώνας για να περιοριστεί η χρήση των οθονών στο σπίτι δεν είναι εύκολος, καθώς οι οθόνες είναι πλέον κομμάτι της καθημερινότητας όλων μας. Μια βασική προσέγγιση είναι να λειτουργεί ο γονιός ως πρότυπο: αν τα παιδιά δουν τους γονείς να περιορίζουν τη χρήση των δικών τους συσκευών, είναι πιο πιθανό να ακολουθήσουν. Το ιδιο άλλωστε τονίζει και ο Χρήστος στις ομιλίες του. Επίσης, μπορεί να βοηθήσει η θέσπιση συγκεκριμένων «ωρών χωρίς οθόνες» μέσα στην ημέρα, όπου η οικογένεια αφιερώνει χρόνο σε άλλες δραστηριότητες, όπως παιχνίδι, διάβασμα ή απλά συζήτηση» λένε οι γονείς του Δημήτρης Τατσιόπουλος και Μαρία Αθανασούλα.

«ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΜΑΓΙΚΗ ΣΥΝΤΑΓΗ»

«Δεν υπάρχει «μαγική συνταγή», αλλά η συνέπεια, η συνεργασία και η κατανόηση των αναγκών και των προτιμήσεων κάθε μέλους της οικογένειας μπορούν να κάνουν τη διαφορά. Η αγάπη και ο χρόνος που επενδύει κανείς στην οικογένεια είναι, τελικά, το πραγματικό «Πετράδι της ζωής».

 Είναι αλήθεια ότι η τεχνολογία έχει γίνει αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής μας, ειδικά μετά την καραντίνα, όπου οι οθόνες εξυπηρετούσαν όχι μόνο την ψυχαγωγία, αλλά και την εκπαίδευση και την επικοινωνία. Ωστόσο, η υπερβολική χρήση τους μπορεί να δημιουργήσει προβλήματα τόσο στη σωματική όσο και στη συναισθηματική ανάπτυξη των παιδιών. Προς τους γονείς που χρησιμοποιούν την οθόνη ως «λύση ανάγκης», θα έλεγα ότι είναι ανθρώπινο να χρειάζεται κανείς χρόνο για τον εαυτό του ή για τις δουλειές του. Όμως, είναι σημαντικό να βρεθεί μια ισορροπία. Αντί να βλέπουν την οθόνη ως μοναδική επιλογή, μπορούν να οργανώσουν δραστηριότητες που ενθαρρύνουν τη δημιουργικότητα και την αυτονομία του παιδιού, όπως ζωγραφική, κατασκευές ή ακόμα και ανεξάρτητο παιχνίδι. Επιπλέον, είναι χρήσιμο να δημιουργηθεί ένα πρόγραμμα που να περιλαμβάνει συγκεκριμένες ώρες για οθόνες και παράλληλα ποιοτικό χρόνο με τους γονείς. Έτσι, το παιδί δεν αισθάνεται παραμελημένο και μαθαίνει ότι υπάρχουν και άλλες μορφές διασκέδασης. Το μήνυμα που θα ήθελα να περάσω είναι ότι η σχέση μας με τα παιδιά δεν χτίζεται μόνο στον χρόνο που περνάμε μαζί τους, αλλά και στην ποιότητα αυτού του χρόνου. Ακόμη και 15 λεπτά πραγματικής επικοινωνίας μπορούν να έχουν μεγαλύτερη αξία από ώρες δίπλα τους αλλά χωρίς επαφή. Πολλές φορές τόσο χρόνο μπορούσαμε να διαθέσουμε και εμείς. »

infokids.gr